DERT SENDE...
Öyle derin bir çizgiydi ki bu gözlerinden süzülen... boğuldu sazlığın bütün ayrıkları bir bir... kasketli şapkasına sarılı çatık kaşları, cıgara dumanının aralığına daldırdı...ters baktı yamaçtan şehre... kerpiç evlerin çürümüş duvarları, yılların karasını bağlamış gözüktü beline...öyle ya; taş ocak hiç soğutmadı ki, bugüne kadar kaynayan yarayı...nasırlı ellerinde sıkıca tutuşan, ağzı korlu kazmayı, daha bir hızlı vurdu karaağacın gölgesine...toprağa sevdalı köklere kustu bütün kinini ve kırıp belini yıktı çegil üstüne... rahatladı.
Suyun saati geldiğinde zaman işlemeye başladı. Vakit durma vakti değildi ya! Tez elden suyu vurdu döne döne içen baranların başından...eğdi başını berrak suyun önünde, dudaklarını deydirip kana kana suladı yüreğini. Bir zamanlar bu yokuşlarda koşturmamış mıydı suyun peşinden... kesik suyun peşinden sürgün gitmemiş miydi... yıkık duvarlar örülmemiş miydi ellerinde... hugul bacasına serip bedenini, kiraz gölgesinde kestirmemiş miydi.... yalnızdı şimdi...dalıp gitti uzun uzun hatıralara...seyretti filmini.
YARA BENDE...
Sen altınsın ben tunç muyum?
Aynı vardan var olmuşuz
Sen gümüşsün ben saç mıyım?
Ne var ise sende bende
