Dert Küpüyüm Şiiri - Muhammed Burhan

Hangi birilerini yazsam, hangilerini, hangi derdimi
Kendi nefsimin zulmünden çektiğim acımı kederimi,
Ya da bırakın beni, başkalarına bakın ve görün, onlar ki;
Nefislerinin zulmüne mahkûm ve mazlum ruhları, bedenleri

Ben şiir yazmıyorum ve inanın ki ben şiir yazmam,
Gönlüme düştü mü kor alev ne yapacağımı bilmem
Yer, gök tüm kâinatın yüzkarası, günahkâr bilirim kendimi
Ah nefis! Nedir senden çektiğim, ne zamana dek mücadelem

Ağlar ruhum bin elemle, beden ise keyif çatar sarhoşça
Kar mı, hüsran mı daha anlamadın mı behey zalim ahmakça
Seneler geçti uyanmaz mısın gafil! Karanlık koyu günahlardan
Derin bir nefes çekip de kurtul artık karanlıktan koşarcasına

Kime anlatsam derdimi, ahımı, efganımı soluk soluğa bir nefesle
Ensemden tutan can yoldaşım Azrail, bekler durur bin esefle
O bile acır halime, ama nafile bunca feryatlar figanlar ne yazar
Topraklar başına eyvah tükettin sermayeni bak düştün ne hale

Bunlar karmaşa bir ömür defterimin kapkara satırları şimdi
Tarifsiz duyguların, karanlık rollerin sahnesinde son kareleri sanki
Ardımdan sahne severler kapatın gözlerinizi ve senaryoyu düşünün
Düşünün ki karanlık rolleriniz olmasın, hayatınız güzelleşir belki.