Derman Şehriban Şiiri - Veysel Şimşek

Dikenli bahçenin dikenli gülü,
Misali dikenli karamuk dalı,
Pekte civelektir tatlıdır dili,
Beş parmakla okur ferman Şehriban.

Kavrayamaz aklı öyle alıyor,
Bazen sinirlenip bazen gülüyor,
Düşün bu dünyada herkes ölüyor,
Olsana derdime derman Şehriban.

Babası hiç göndermemiş okula,
Ben ne deyim söz kar etmez akıla,
Gel çile çektirme bu garip kula,
Tırmalar beş parmak cırman Şehriban.

Anasının iki ayaklı ördeği,
Kıraır tencereyi, kırar bardağı,
İster yatı katı, ister çardağı,
Var mı yok mu diye sorman Şehriban.

Çatar kaşlarını, yüksek burunu,
Kimse bilmez ben çekerim zorunu,
Umutsuzdur hiç düşünmez yarını,
Gerçeğin farkına varman Şehriban.

Kızar, tozar, kükrer gece yarısı,
Garip şair Veysel'imin karısı,
Vızır vızır sanki petek arısı,
Kovanından balı vermen Şehriban.

Benim yirmi iki yıl yedi ömrümü,
Kader midir yoksa hakkın emri mi,
Olsa kurban kocan Veysel cimrimi,
Anlayıp farkına varman Şehriban.