Derman DİYE TUZ DÖKERLER YARAMA

Mesafesiz mekândayım,daracık.
Yerler değil,gökler değil,ten değil.
Bütün dünyam bir noktadır şuracık,
Mesut değil, mutlu değil, şen değil.

Ne yaptımsa yenemedim körlüğü.
Çok aradım bulamadım erliği.
Gayret ettim deremedim birliği,
Aradığım iman değil, din değil.

Şu benliğim kalleş oynar oyunu.
İnsâf edip ıslah etmez huyunu.
Zaman ne ki; dibi delik kuyu mu?
Asır değil, sene değil, gün değil.

Dilekçesiz belâları getiren.
Umudumu parlatmadan bitiren.
Meçhulden meçhûle çekip götüren,
Yular değil,zincir değil,gem değil.

Bırakmaz ki gönül sazım çalayım.
Yıkık dökük virânemde kalayım.
“Derdim çoktur hangisine yanayım”
Üç yüz değil, beş yüz değil, bin değil.

Bir gönlüm var,ne yazılır okunur.
Sitem etsem zülf-ü yâre dokunur.
Bilmem neden “insan” bize ad konur?
Hayvan değil, şeytan değil, cin değil.

Dostumuz çok,düşmanımız yok amma.
Karşılıksız hiçbir vefa arama.
Yaralı’yım tuz dökerler yarama,
Şifâ değil, derman değil, em değil.

10.05.1999