Kabarıp gökyüzünde maveradan bir duman,
Ciğerin ötesinden bir illet haşrolunan.
Bu beyaz duman mı canlı maddenin hevâsı;
Maddi hayata, illet, ruh derdinin devası…
Bir manevi hazdır ki, dumanı masivânın,
Bu ne doyumsuz sestir, sonuncusu nevânın…
Nedir! Savrulan küllerinde bütün efkârım,
Ben renksiz bir dumanım, ne yokum, ne de varım…
Bu sonsuz yalnızlıkta çürüyecek ciğerim,
Kara bir delik, cehennem kabrinde yerim…
Ruha seslenir, kâğıtta yanan çıtırtı,
Bu tepinmeyi; sadece bu ses anlatırdı…
(Mart 2014)
Kayıt Tarihi : 2.5.2021 02:44:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!