Derken zaman geçiyor usulca gözlerin önü ...

ah yalnızlık…
serin gölgelerin vurduğu,
ayak izlerine tarifsiz sancıların düştüğü
sessiz çığlık…

çekilince orta yerden hiçbir şey kalmıyor
bir çift ayakkabı,
askıda siyah bir ceket
pencerede oynaşan gri ışık

şekilsiz bir takım gölgeler diyarı sanki
her şey ne kadar çabucak silinmiş
bütün vuzuhuyla hafızadan.
kalbiyle, ruhuyla
hacimleriyle

göğüs de ki yüreğin nabzında
gamlı suskunluk birikmiş mütemadiyen
ümitler yürüyor dal uçlarında ki sürgün çiçeklere
iç yangınların cildine dokunuyor kaç ah
dökülüyor sonbahar yaprakları
göklerin kıyısından

hiç kapanmadı kapı
kapı açık, yol uzun
şah damarı uzaklığınca

zindanlarca yer ve gök yusuf kuyusunda
sığınmacı kıyamda ,rükuda ,secdede
durduğu yerde duruyor
kıbleye yönelmiş teşehhütte
bütün zamanları dürüyor
deliyor,geçiyor

cisimleştiriyor durduğu yeri
iltica ediyor lacivert vakitlere
sonsuzluğun avuçlarına yumuşakça sığınıyor
sonrası, öncesi yokmuş gibi

birkaç parça şekil
her parça diğer yarısına tezat
nakışlar, resimler , suretler darmadağın
yalnızlığın dağı taşı, toprağı, suyu
öyle dağınık öyle savrulmuş
havası, ağacı, ovası, yeri, göğü

dudağa değenler can oluyor
karanfil kokulu ruh sunuyor
küllenmiş ümitlere.
tene dokunuyor sessiz sızılar
yıldız yıldız ışıldayan
çiçek çiçek fısıldayan
kirpik uçlarına çiğ diye iniyor nur kavsi
bin teselli serinliğinde

bir kez daha sarsılıyor zemin
özgürlük sevinciyle uçuşuyor kelebekler
ah yalnızlık…
ıssız sokak
ağaç su, ışık, gülbahçesi
rüzgarın sesiyle doluyor sonbahar gecesi

uzaktan gelen tramvay sarsıntısı
binaların yüzü bir alev gibi parlıyor ,sönüyor
her şeyin uyuduğu saatte
bacalardan dumanlar uzayıp gidiyor gecelerden gecelere
yağmurların altından geçip
şehrin üstünden ölü çığlıklar taşınıyor
mecrasız uykusuzluklar çırpınıyor
kayboluyor yıldızlar ağır ağır

eğik bir söğüt dalı yırtıyor perdeyi
loş bir aydınlığın içinde yüzüyor
rüzgarın uğultusu
çam ağacı ,toprak kokusu
derken zaman geçiyor usulca gözlerin önünden
dağların arkasına doğru
yapayalnız.

redfer