Derken Şiiri - Gencay Coşkun

Derken
Küsüyorum
Hayata
Yaşadıklarıma
İstemiyorum
Anılarımı
İstemiyorum
Yaşatılanları
Bir garip
Devinim
Çevrilip
Gidiyorum

Derken
Küsüyorum
Usul usul
Gidiyor
Zaman
Ben bakıyorum

Kum tanelerim
Ayaklarımdan
Kayıp Gidiyor
Kaç güz görecem
Kaç kara kış geçirem
Belli bile değil
Kaç baharda
Çiçek açıcam
Kaç yazda
Gülebileceğim güneşe

Bazen
Gülüyorum
Acaba çabuk
Geçiyor
Gözlerimde
Gözyaşları kalıyor
Ellerimde
Gül kuruları
Birde
Hayatımın
Bir yerlerine
Sokulmuş
Dikenli çomaklar

Derken
Dudaklarım
Kanıyor
Ellerim titriyor
Görünmeyen
Görülmeyesice
Yüzleri gördükçe
Ellerimi
Sıkıyorum
Yüreğimi
Sıkanlarınki gibi

Derken
Ağlıyorum
Küçükken
Hiç ağlamamış gibi
İçimden
Hıçkıra hıçkıra
Ağlıyorum
Kalbime uzanan
Dereler oluyorum
Akıntılarımda
Çocukluğumu
Sevdiklerimi
Kendi bilinmez
Kıyılarıma
Taşıyorum

Derken
Yollara düşüyorum
Bir tohum gibi
Kök salıp
Gidiyorum
Rüzgarlarda
Savruluyorum

Derken
Yıkılıyorum
Bir eski bir çam
Gibi
Devriliyorum
Gittiğim
Issız yollara

Derken
Yağmur yağıyor
Sel oluyor
Bütün gövdemi
Alıp götürüyor
Farklı topraklara
Farklı iklimlere
Dağıtıyor beni
Bazen bir çiçekte
Bazen bir otun dibinde
Çok azda
Sevdiğim yerlere
Bırakıyor
Beni

Derken
Küsüyorum
Kendime
Ama
Artık
Ben
Beni
Bulamıyorum
Ve
Bulamadığıma da
Küsüyorum
Bir sesi
Bir ışığı
Bir onu
Hatırlıyorum
Her an gibi

Derken
Ben beni
Bir ışığa
Bırakıyorum
Buralara
Hiç gelmemişcesine
Son kez
Düşüyorum