Derinden İniltiler 2 Şiiri - İsmail Uysal

Ben rüzgarı sevdanın emir eri sanırdım
Haylidir düşman olmuş sen rüzgara ne yaptın?
Ben yüreği yanmışı bin fersahtan tanırdım
Sevdaya bende onca hizmetkara ne yaptın?

Gözlerinin rengine kurban ettik beyazı
Başımıza tac ettik onca işveyi, nazı
Umarsız dokunduğun zülfiyare ne yaptın?

Rüzgar seninle dağlar aşıyorken güzeldi
Rüzgar kokunu bana taşıyorken güzeldi
Rüzgar aşkım kalbinde yaşıyorken güzeldi
Tahtı devirdin de sen hükümdara ne yaptın

Karın rengi siyahtır dediğine inandık
Gece ile gündüzü mana üzre bir sandık
Güneşe kapı açan anahtara ne yaptın

Gönül sarhoşluğunu, akıl tutulmasını
Dilin susmuşluğunu, kalbin yorulmasını
Delilik, hercailik, ergenlik hummasını
Alt eden o çocuksu ihtiyara ne yaptın

Ne yaptın ey gülizar, nerde eski o rüzgar
O çocuk gülüşünü o anadan yadigar
O ıtır kokusuyla ilkbahara ne yaptın

Çatlamış dudakların, köhnemiş fikirlerin
İnsanı kusuruna küstüren iksirlerin
Kalpteki vesvesenin beyindeki kirlerin
Hesabıyla kavrulan günahkara ne yaptın?

Ne yaptın karanlığın peri kızı, ne yaptın
Kalplerdeki ummanın hayırsızı, ne yaptın?
Sen çölüne meyleden insanlara ne yaptın?