Derin-sizlik Şiiri - Müştehir Karakaya

göl ne kadar mavi baksa
o kadar keskindir derinliği
gidersen tutuşurum
rüyalarım öksüz ve üryan
gidersen akışamaz
durgun diplerde ölü bir balık
öldürürsen beni
kırçiçekleri gibi öldür
hiç annem olmadı benim
doğur beni
ayazlara bırakma

akşamı bir gelinin alnından
öper gibi öp
martı kanadına sığınan damla gibi
sahili içen iç deniz
afrodizyak hava taşıyan şehir
en güzel elbiselerini giyen sahil gibi
ruhumun hesabını tut ve sars
derin yaralar kadar sahici
denizleri içetmek
veremli yalnızlıklar kadar

ruhumu kalabalıklaştıran yâr
beni yalnız bırak ya
ya söyle bir sözcüğü seviye dair
ve beni yaksın rüyadan uyanmadan
yoksa kendimi yerim
belki garip bir düştür yaşadığım
belki bir marmara olurum
gözyaşlarından
beni sana getiren bir akşam söyle
şimdi söyle yâr
beni öperek uyandırsın
bu derin intihardan

ışıklar oynarsa benimle
ucunda ölümle dans ederim
ruhumu avlayan bir avcı durur
bu sahil bu denizi taşırsa
sesin bölmesi beni sonra çarpması suya
saçlarımı yolan el
bu el olmayacaksa
sabahımın intiharını şehla gözlerine yazayım

kim olduğumu söyle
bitsin seninle bu savaşım

temmuz 2008
-yol tükendi, ben tükendim-