Derin Nasihatler Şiiri - Yavuz Erdin

Hayat geç kalmayı af edermi?
Değil hayat hiç kimse affetmiyor.
Zaten bu aralar hiç kimse hiçbir şeyi affetmez olmuş.
Herkes iyilikten,insanlıktan ve sevmekten kopmuş.

Böyle olunca aklıma büyüklerin ettiği şu söz gelir.
Nerde bizim çocukluğumuz nerde?diye söylenir.
Oysa kimsenin çocukluğu bir yere kaybolmadı ki.
Sadece zaman değişti,insanlar makineleşti.

Ayak uyduranlar bu devre yürüdüler yürüyebildikçe.
Ben gibi saflarsa beklediler bir ümit boş yere.
Yazık ki filmlerdeki gibi bitmedi bizim hikayeler.
Makine kazandı,sevda kaybetti.Ama kazananda hayır görmedi.

Gün gün iyi bir son görünmeyen şu hayat masalında.
Hala inatla yürümek isteyen var sevda yollarında.
Bırakın,ayrılın ordan eni-konu kaybedeceksiniz sonunda.
Mutlu sona ulaşan sevdalarsa sadece pembe yalanlarda.

Gel dostum gel bir ucundan tut şu dünyanın ipini.
Temizleyelim materyalizmin önündeki şu üç-beş romantik engeli.
Maazallah hastalık gibidir onlar yayılmalarına izin vermemeli.
Donuk ve sevgisiz bir hayat.İşte budur bizce yaşamın temeli.

Son olarak...
Yarım bırakacaksınız başlamayın hiçbir şeye.
Özellikle sevdayı yarım bırakmamak gerek bu devirde.
Çünkü gün gelecek altından daha değerli olacak gönüllerde.
Umarım yazdıklarımdan ders alıp kendinizede bir pay çıkarın böylelikle...