(yoktun...)
olduğun kadar sevebilirdim seni...
hastalanabilir...
bakıma muhtaç kalabilir...
yüzünde yaşlanabilirdim...
(vardın...)
Salaş akşamların yeni yetme sevdalarında bir akrep çığlığı
Uzaklara üflenmiş mısralar yarım, yarı çıplak soluklar
Martı beyazlarında, yukarıya doğru akan bir yok oluş çılgınlığı
Sabahlarım yarım.
Yarınlarımda, dünlerimde cam bulanık çalmakta neyler efkarı
Hayatı az göremediğin halde
üç adımda sokuldun düşülkelerime
akşama çok vardı
kalabalık bir sabahtı
avcuma terini akıtıp
yüreğimin paslı damarlarını yağladın
Ben bir gün çocuklardan el alacağım.
Yalansız ve hilesiz bir yaşamın gülen yüzü oldukları için, bir çağlayanın eteklerine kurdukları arka bahçelerine konuk olup, oyunlarına gireceğim izinleriyle. İyinin kötüyü, güzelin çirkini, saflığın kurnazlığı barındırmadığı bahçelerinden bir papatya çalacağım. Panzehir gibi dökerken yapraklarını, çağın tozundan dumanından illaki kirinden arındıracağım yaralarımı. Gülüşlerinden ödünç isteyeceğim kararan yüreklere ışık olsun için. Onlara çıkarsız sevgilerinin sırrını soracağım, güzelliğin ve duruluğun bir mucize gibi konuk olduğu şarkılarının dilini öğretmelerini isteyeceğim, kararan yüreklere su olsun diye, alevleri bile siyaha durmuş zamanın yangınına. Sonra bir suçlunun telaşı ile utanarak kaçacağım oyunlarından, arka bahçelerinden.
Ben bir gün analardan el alacağım.
Sabır denen o sonsuz kavgadan bir abide gibi dimdik ve zaferle çıktıkları için. Hayatın kanayan yanını bir kına gibi yakıp ellerine acıya umut oldukları için. Yokluğun ağıda dönük yüzünü türkü yapıp, ev içlerinde, sokaklarda, yaşamın yüreğinde tütsüledikleri için. Baş eğmedikleri için, haketmedikleri bir düzenin açtığı yaralarının kangrene dönüşmesine. Hayat tüm öfkesiyle başlarının üstünde yağmur, fırtına, kar, boran olup eserken, her gün her gün inatla güneşler doğurup yaşamı ipeklere bezedikleri için. Ölümlerin, yokluğun, kendilerinin olmayan bir yarının bütün bedellerini öderken, gözlerinden süzülen her bir taneyi birer mermi yapıp karanlığa fırlattıkları için. Yüreklerinde taşıdıkları o görkemli güç ve onurlu duruşları için. Bir ilkyazın bütün çiçeklerini bırakacağım kucaklarına.
Çocukların ve anaların hayatına dokundum. Kısacık bir zaman diliminde. Bir an. Değer gibi dudağım ateşe. Zamanın neresinde olursak olalım, hayatın bize sunduğu gerçekliğin neresinde. Yaşamlarımızı teslim almak isteyen o yedi başlı canavarın düdüğü evimizde, sokaklarda, hayatımızın hangi gizine sinmişse de yankısıyla, elbet bizi kuşatan bu değerler sisteminde, hala açan yedi veren günlerimiz var. Bahçelerimiz hâlâ bizim. Türkülerimiz hâlâ buram buram aşk, umut, sevgi kokarken. Çocuklarımızın gözleri orada, arka bahçelerinde, oyuncaklarına güzellik döküyor. Analar orada, tam da hayatın ortasında, gözleri dirençle yaşamı kutsarken, yüreklerimiz kucaklaşıyor. Her şeye rağmen.
Gökyüzünün bütün yıldızları bizim, bahçelerin bütün ayrık otları güllere yenik, gökkuşağı hâlâ bizim evlerimizin içinde. Yaralarımıza tuz basarak yaşıyoruz hayatı. Yolumuzun üstüne kurulan bütün mayınları yok ettik inancımızla, ellerimizde karanfiller anaların ve çocukların yüreklerine koşarken, saçlarımızın arasındaki bir bahar yeli gibi esen hasret türkülerini duyuyor musunuz?
anadan üryan acılarım var
rüzgarın üflediği dalgalar için…
mavide derinleşip
boy verdiğim yerde
siyahlaşan…
anladım ki
Yenilmemek bütün hünerimiz...
Kuşlar da göçtü gittiler, çiçekler de artık kurudular renklerini uçurarak, sonbahar yaprakları gazel oldular yollarda, içim acıyor ah! ...
Sonbahar da bitti...
Kışa döndü gün yüzünü diyorsak da...
Diyorsak ki ölüm kol geziyor, ölümün soluğu bir kabus gibi çöküyor yine bu ülkenin çileli şafaklarına... Diyorsak ki seçilecek analar, oğullar savaş çığlıkları atılan kanlı yollarda onların sağlık haberleriyle, sancılarla uyanacaklarsa uykularından, yüzyedi gencin ölüm oruçlarıyla biten yaşamları dördüncü yılını doldururken, yeniden gencecik bedenler ölümün o kekremsi renginde son uykularına yatacaklarsa, bültenler yine trafik kazalarında toplu kıyımlara haber olacaksa...
Bir sabah kapınızın zili uzun uzun çaldığında, kapınızı açtığınızda küçücük bir kız çocuğu önlüğüyle, sırtında çantası, bir tükenmez kalem uzatıyorsa ellerinize, “ekmek alacağız, babam yok, annem hasta” diyorsa, o küçücük kızın gözlerindeki acıyı görmemek için uykulu gözlerinize saplanan okları, egemenlerin yurtlarına gönderin dirençle, çünkü yenilmemektir hünerimiz...
'memelerin güzel dedim'
'içinde hayat var dedi'
Kim bilir,
kaç çocuk doyacak göğüslerinde
ve ben böyle,
ağlamayı özleten
nedenleri olmalı insanın...
düşlerde temizlerken bir ruhu
aşka kanamışlığından gelmeli bir ölüm...
rüya soslu insanlara,
Hırçın dalgalar köpürüyor
sabırsızca
Kıyıda balıkçı tekneleri
voli ağlarını sermişler
denizin mavi göğüne.
En az deniz işçileri kadar
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!