Derenin Nehir'e Sevdası Şiiri - Yunus Alp

Karlı dağların derin vadilerinde
Zamanı önemsemeyen bir dere

Gayesiz süzülürken kendi halinde
Çiçekler açıyordu çamurlu eteklerinde

Dağların tepelerinde son kar eriyordu
İmbiklerden süzülen sular durma diyordu

O coşkuyla yol alırken berrak dere
Nerden bilebilirdi düşeceğini kedere

Şaşkınlık içinde dökülüverdi nehir’e
O anda yakalandı aşk denilen zehir’e

Önce başı döndü, sendeledi, bulandı
Döndükçe, girdaplı belaya yakalandı

Mutluydu, neşeyle taşıyordu kumlarını
Âşıktı, nehir bulandırsa da sularını

Böylece günler günleri kovalıyordu
Güneş yakıyor, nehir oyalıyordu

Önce suları azaldı, sonra kesildi
Sevdalı sularına yakıcı iklim indi

Bekledi çaresiz, yanan öbek öbek taşlarıyla
Yeniden ümitlendi, sonbahar yağışlarıyla

İlk yağmur damlaları yüzünü serinletti
Nehir’e olan sevdasını gölcüklerde bekletti

Bir sabah buz gibi bir rüya ile uyandı
Donuyordu onu saran beyaz tufandı

Öylece bir zaman bekledi, esecek lodosları
Kıyısında çiçeklerini açacaktı, eski dostları

Nihayet, ılık bir sızı ilk buzu deliyordu
Rüzgârlarla baharın kokusu geliyordu

Kımıldandı çıtırtılarla hafifçe çırpındı
Âşık olduğu nehir‘e kavuşması yakındı

Dağlar şırıltılarla seslendi yükseklerden
Yeniden sevda ile döküldü tümseklerden

Nihayet bir akış tutturdu türkü tadında
Çağıltılar duydu coşkulu çok yakınında

Büyük bir hasretle saldırdı sevdalı sularıyla
Hafifçe yükseldi nehir umursamaz duvarıyla

Dere umut içinde çaresizce atıldı gözden göze
Nehir bırakıverdi onu tadı tuzu farklı denize

Geç anladı umutsuz sevdaydı, sevilmemişti
Çağırılmadan gitmeyi çok acı öğrenmişti

Bu devran dünya döndükçe tekrarlanacaktı
Sevilmeden sevenler hep böyle yanacaktı.