Dere Şiiri - Jale Keskin

Asırlar vardır kim bilir böyle akarsın,
Taşını toprağını bir birine katarsın.

Bir kıyına yığılmış ıslah için toprak,
Suyundan mahrum ağaçlar, sararmış yaprak.

Eğreti otu, ısırgan otu kıyında,
Küçük gölcüklerde hayat çakıl taşında.

Bu suskunluğun nedendir? Kara sevdamı?
Akışında durgunluk mevlaya duamı.

İnsan gibisin dönüşü yok gidişinin,
Bir deniz yolunu gözlerken gelişinin.

Sen ak ben bakayım taşların arasından,
Beni bırak sen vefa bekle yatağından.

Bak bir kuş beslenirken sıska batağından,
Kimi dışkı kimine rızık yaradandan.

Söyle ey dere sen baharımı beklersin,
Söylesene güzelliklerle mi sözlendin.

Bir duvak gibi sarınca kar taneleri,
Su ve buz sürtünür birbirine tenleri.

Mahrem gibi sakladığın yeşillikleri,
Güzelliğin kıskandırır sevgilileri.

Ey dere bu seninle hasbıhalim olsun,
Hava sıcak sende ot bende sevda solsun.