Derdimiz Gördüğümüz Tutsak Muamelesi

Hatırlar mısın,
sevmediğimiz dersler arasında
elimize kalemtıraş alıp kalem açmaya giderdik çöp kutusunun yanına.
Uzatabildiğimiz kadar uzatırdık orada geçirdiğimiz süreyi.
Biraz fısıldaşır, biraz gülüşürdük.
Böyle kısa süreliğine bir oyuk açılırdı sanki sınıfta,
oradan geçip mavilerin içinde yüzerdik sanki o kısacık zamanda.
Fazla zaman geçirip göze battığımızı anlayınca yerimize dönerdik.
O monotonluğa, emaneten duruşumuza…

Şimdi kısacık bir süreliğine
yine bir çöp kutusu bulup
bir oyuk açmak istiyorum elimdekileri tazelemek bahanesiyle.
Zaten kaçıp gidemeyeceğimi,
gelip aynı yerde sabitleneceğimi
herkes biliyor ama
şu ayak bileklerimize prangaları kendi ellerimizle takmış,
anahtarını da bizi iliğimize kadar sömürenlerin eline bırakmışız.
Biz de biliyoruz uzaklaşamayacağımızı pranganın öbür ucundan.
Derdimiz gördüğümüz tutsak muamelesi!
Evcil bir güvercin gibi düşün.
Alıp fırlatsalar göğe doğru,
biraz uçup biraz özümüze ulaşıp geri döneceğiz aslında.
Selim Akgün