Der-ne-ce Şiiri - Hüseyin Tüysüz

Bir damla ile başlar yolculuk,
Birleşir başka bir damla ile,
Çatlatır dağları, taşları, yürekleri,
Fışkırır içinden çığlık çığlık.
Küçüktür henüz kendince
Yol arar henüz emeklerken,
Düşer ve kalkar yolunu seçerken,
Akıl yolu, fikir yolu, aşk yolu...

DERİN bir yolda kendini bulur,
Yollar birleşir ve bir NEHİR olur,
Derinleştikçe yavaşlar, yavaşladıkça derinleşir
Hissedilmez içinde taşıdıkları, yüreğinde yaşadıkları,
Taşıdığı tonlarca yük, yaşadığı onlarca çile,
Yükselirde göğe,
Bir dua, bir bulut olur,
Yeni rüşeymlere gebe.
Rüzgarla sürüklenir bir umut olur,
Karanlık GECE'lerde,
Ve DER-NE-CE hayat bulur,
DERin bir Nehir gibi, gizemli heCElerde...

Yavaş akar, derin akar,
Derinliğinde serin akar,
Kimse bilmez derinliğini,
Kimse anlamaz serinliğini.
Sadece aşkında yaşar, aşkıyla coşar,
Kiş geçer yaz gelir, ne ısıtır ne serinletir.
Sadece yanar ve yakar
Kapanınca DERNECE'min gözleri,
İşte o damla akar...

2017, Ankara