Depresyona Beş Kala

Bir şeyin kıymetini ancak kaybedince anlarız nedense
Gerçeklerle yüzleşmekse zor gelir insana
Ne uyku bırakır insanda ne huzur
Hep bir iç çekişmesi
Hep bir kendini yargılama
Uykusuzluktan gücün tükenir
Yorgunluktan yığılıp kalmışsındır ama
Hiçbir şey hallolmamıştır
Göğsünde tonlarca yük
Başın bedenine ağır gelir
Gözlerinin altında morluklar
Yüreğindeki sıkıntıyı atamamanın huzursuzluğu
Kendini aciz hissettirir insana
Yüreğindeki kaostan oluşan girdapta boğulursun
Sesin çıkmaz
Nefesler düzensiz
Ya kıtlıktan çıkmışçasına tıkanırsın
Ya da açlığının farkına varmazsın gün boyunca
Bazen kendinle konuşursun
Sonra delirme korkusuyla kendinden kaçmak ister, kaçamazsın
Aynalara küsersin
Çünkü aynada göreceğin yüzden korkarsın
Gecen gündüzüne karışır
Ağlama nöbetlerinde hıçkırıklarla yorgunluktan bayılır gidersin
Ama gel gör ki
Uykuların kabuslarla bölünür
Nefesin birbirine karışır
Öksürük nöbetlerine yakalanırsın
Bedenin başka yerde
Ruhun başka yerde
Aklın sana isyanda
Sen, kendinde kayıp
Hayata tutunacak bir dal ararsın
Neye tutunsan elinde kalır
Son çare ölümü özlersin
Kurtarıcı gibi Azrail’i gözlersin
Ne Azrail gelir ne bir sevdiğin
Farkına varmadan ruhundaki mezarlığa gömülürsün
Peşi sıra sigaralar yanar
Türkülere dalıp rakı şişesinde balık olmak isterken
Efkarlarda boğulursun
Boğulursun da ne bir gören olur
Ne bir halden anlayan
Ya son bir umutla
Çırpınır titrer doğrulur
Yeniden tutunursun hayata
Ya da her şeye boş vermişliğin aymazlığında
Esen her rüzgarda
Kuru bir yaprak gibi
Savrulup durursun oradan oraya…

©
27 Eylül 2022
00:37