Depresyon Geceleri Şiiri - Yıldıray Semiz

Yorgunum,bitkin düştüm,bu akşam yine bitkin.
İki canlıyım ARŞ’tan, malum sancılar geldi.
O denli dakikmişler ki, ve bu kadar etkin,
Yalnızlık krizlerim, ne de yaman depreşti.

Alın beni yığınlardan.Ey Karanlık Güçler.
Yedim aklımı,açtım kapılarımı O’na.
Yutun beni.Ey Yıldız Yiyen KARA DELİKLER.
Çekin beni, o zaman üstü muayyen SON’a.

Hat safhasında her an,İntihar Gerilimi.
Tıbbın bile üstünde,Depresyon düzeyinde.
Beynim ki Binbir çeşit Dünyalar Alemi,
Sayısız.Rakamlar üstü enflasyon nezdinde.

Bir Şizofren Ruhu gibi çınladı bu dünyam.
Neydi o kasırga,alt-üst etti hayatımı.
Hayal-gerçek karışımı, Ah bu sülük ortam;
Bir gölgem arttı geriye, İçti tüm kanımı.

Niçin tersine akar ORDA, bütün sayaçlar?
O Sonsuzluk bana ve ben de O’na ram oldum.
Bir alem boyu idi sanki ORDA kulaçlar,
Açıldı hepsi bana, zehrinde şifa buldum.

Ne varsa kaldırıp attım,Akıl’dan,Zaman’dan.
Kenetlemiş beni bu Mistik İman Çemberi.
Tutuldum Dolu’ya, kaçarken Basit Yağmur’dan.
Çok şükür, sayenizde,DEPRESYON GECELERİ.