Depresif Şiiri - Ayşe Uçar

dün gece çok hafifti ellerim
ayın yüzüne gülümseyen gözlerimse melül
boşlukta yol alır gibiydi yorgun adımlarım
...

sükut-u hayal içinde akar zaman
durgun bir göl gibiyim aslında
kıyılarım kurumuş sazlık cenneti
kurbağalar derin uykuda
Ölü balıklara gebe rahmimde ise kuru sancılar....

yalnızlık nasıl bir duygudur
ne menem şeydir insanın ümitlerinin tükenmesi
ne savaş kalmıştır meydanlarda, ne de mücadele
ne galip olan var, ne de mağlup
anlamsızlık yüklenmiştir tümcelere, duygulara ise belirsiziik...

bir zamanlar
gönül ırmaklarınla beslediğin gözelerden bi-vefa ummak
en büyük gaflet en büyük saflık…
çoktan kurumuştur o kanallar, ya da başka başka
diyarların nehirlerine bağlanmışlardır
...

ah benim âciz gönlüm!
son aşk kırıntılarını da serçelere serperken mutluydun
bugün niçin ağlarsın?
bilmez misin ki...aşk koca bir yalan!
senin dışında ne varsa sahte anlamadın mı?
üstünü kapattığın hep dışarıda aradığın gizli gömü sende
ölümsüz çiçekler yalnız senin içinde açar…

uyan artık!
içindeki köhne duvarlar yıkılsın
içinde yaşayan ölülere yol ver!
arın, kuru kalabalığın gürültüsünden
kabuk bağlamış yaralarını kanat / korkma
akıt kanın şerha şerha...
kan revân içinde kalsın hücrelerin /aldırma

ey ruhum!
sızlanmayı bırak, kendinle halleşmeyi de
her insan biraz yalnızdır
her insan yaşarken biraz ölüm kokar
her insanın üstü bulut altı topraktır / unutma! …

03 /05 /2011