Depremde Ölmek Çok Zor

Binalar hurdahaş, kolonlar kırık, kirişler toz, toprak olmuş
Şehirlerde, köylerde dehşet, korku, panik var
Yıkıntıların üstüne
Gece çökmüş
Gök kubbenin altında
Her yer duman
Sesizliğin ıslığı çağlar
Yitik umutlarda
Ağıda dönüşen
Günah duvarı altında 
Bir çocuk
El salıyor
Umuttan kalan son kırıntılara
Bir zamanlar
Rüzgârı efil, efil esen
Bu şehrin cehenneminde, binlerce tükeniş ve ölüm var

Tepeden tırnağa kıyamet olan, toprağı ölülere doymayan
Çıplak uğultulaın, çığlıkların dıyarı
Gözyaşların
Nehirler gibi çağladığı
Bakışlarıyla dağların yerinde oynatan
Köprülerin yıkıldığı
Yolların vadiler kadar
Derin yarıldığı
Çıplak başlı dört nala gelen
Güneşi
Sabaha doğmayan
Merhametten, sevgiden, yaşamdan
Fersah, fersah çok uzak. Şafağı,  sabahı beklemeden

Ansızın insanları öyle derin, öyle şirin uykusunda yakalayan
Terk etmemiş sevdaları, yeşeren umutları
Bebekleri
Böcekleri
Çiçekleri
Gülleri öldüren
Memleketimi kuşatan
Anneyi evlattan
Evladı anneden koparan
Güzellikleri tüketen
Hayatı
Kıyıp geçen
İçimizi yakan
Depremiyle
Yaşam avcısı olan
Cehennem yürekli
Taş üstünde taş bıramayan
Gece
Depremde ölmek çok zor
Uçsuz bucaksız kentler
Her bir yürek
Amik Ovası
Karacadağ
Çukurova
Virane
Kalmadı, kalmadı tek bir hane, tek nefes
Kör olasın gece, her karış toprak, ülkem ölüm kokuyor şimdi

Mehmet Çobanoğlu
14.02.2023
İstanbul