Deprem ve insanlar Şiiri - Halil Aydın

DEPREM VE İNSANLAR
Bir anne ağlıyor
Depremde yıkılan
Enkazın üstüne çökmüş
Tırnaklarıyla kazıyor yıkıntıları
Sabah yakın
Onun gözü kapkaranlık
Gözyaşı akıyor yanağından aşağı
Dizlerini dövüyor, yavrum diye, diye
Var gücüyle çabalıyor,
Gücü yetse, enkazı devirecek
Altından yavrusunu çıkaracak
Hem ağlıyor, hem yetişin,
Hem kimse yok mu? Feryat figan
Yıkıntıları sanki tırnaklarıyla kazıyor
Ellerini açmış, titreyen elleriyle Allah hım,
Yavrumu bana bağışla diye
Sesi sanki arşa yükseliyor, duyan yok
Herkes kendi derdinde,
Ağıtlar, bağırtılar, çağırtılar biri birine karışıyor
Sevdiklerini yitiren insanlar
Enkaz altından gelen sesler
Yavaş, yavaş kesilen sesler
Sönen umutlar, yalvaran insanlar
Sanki yaşanan bir cehennem
İnsanlar biri birine sarılıyorlar
Gözyaşları yanaklarından
San ki bir lav gibi süzülen insanlar
Şaşkınlar kurtarıcıları bir umut bekliyorlar
HALİL AYDIN(Sizden biri)