Deprem ve göç Şiiri - Nazmi Saraçoğlu

BEN GİDİYORUM

Evimi barkımı arkamda koyup,
Bir meçhule doğru ben gidiyorum.
Kınamasın kimse demesin ayıp,
Yurdumu terk edip ben gidiyorum.

Kalın dense ,kalacak bir yuvam mı var
Bekleyin deseler durağım mı var
Eşiğim yıkılmış çatlamış duvar,
Üstüme çöker diye ben gidiyorum.

Çocuklar okul ister,okul kalmamış,
Korkudan titriyorlar ,moral kalmamış,
Sıra yok ,öğretmen yok ,kimse kalmamış,
Cahil kalmasın diye ben gidiyorum.

Üşüyor balalarım hergün ayazda,
Anaları gözü yaşlı ,daim niyazda,
Umudumuz aylar sonra gelecek yazda,
Balam donmasın diye,ben gidiyorum.

O gece deprem ile devranım döndü,
Neşe dolu yuvama baykuşlar kondu,
Tandırım yıkıldı,ocağım söndü,
Bir sıcak aş peşinde ben gidiyorum.

Bırakıp gitmek çok zor ,bilenler bilir,
Evi ,barkı,işi ,aşı tükenen bilir,
Ben bilmiyem çaresini büyükler bilir,
Çarem kalmadı gardaş ben gidiyorum.

NAZMİ SARAÇOĞLU