Deprem ve Çocuk Şiiri - Ensar Türkay

Yağmur yağıyor çocuk, saçlarına değil
damla damla akıyor mezar taşına
Saf gönlüne uğrayan elem ve naçar
zehir katıyor insanların aşına
Analar feryat ediyor:
Tek sağ olsaydı da kurban olsaydım gözüne, kaşına
Dilim kesiliyor, yüreğim aşınıyor
nasıl kaldın sen bunca zorluk ile bir başına?

Her sabah güneş doğarken
bir buse bırakıyor ellerine
Yüreğine uğramayan bahar
çiçekler açtırmıyor kimsenin bahçesinde
Baharı müjdeleyen kelebekler
konmuş saf yüreğine
Güzelliği benzeseydi de
ömrü değmeseydi kaderine

Gözlerinden ırmaklara damlayan yaşlar
sığmıyor artık yatağına
Kekeme oldu bülbüller
ötüşleri takılıp kalıyor bağrına
Güneş sevinemiyor artık doğduğuna
Dünya sevinemedi ışığa kavuştuğuna

Zakkumların diliyle konuşmak isterim
sözüm onlara:
Malzemeden çalayım derken
günahsızların ömründen çalanlara
Öyle çaresiz öyle mahzun türküler
söylettiriliyordu ki kuşlara
Sanki lanet ediyorlardı
dünyayı yese doymayacak mahlukatlara...