Deprem Karanlığı

kağıt gibi yırtılmış
kaç katlı binalarmış
yatıyor ceset gibi binalar
hiç çimento yokmuş
ufalıyor elde parçalar
toz olmuş
o gösterişli plazalar
aldatıcı makyajı aldattı
milyon paralarla insan
evini satın aldı
deprem geldi yıkıldılar
kum torbasıymış meğer
canı malı parası helak
altında kaldı insanlar
kalbi duygularım ağlıyor
konmak bilmeyen
güvercin gibi
ağlayan güneşler çiziyor
düşüncelerim
enkaz enkaz içinde
umutlar gömüldü
yardım çığlıkları
bir fısıltı mesafesinde
ışık olup içimizde ağlıyor
acılar
saatler
günler sonra
kurtarılan çocuklar
hepsi
deprem çiçekleri
birer mucize
iki aylıktan
sekiz yaşına kadar
inanılmaz hikayeleriyle
her gün ,
her akşam
her gece
çocukların kurtuluşu
herkesin umudu
kayıplarımız çoktu
çoktu ağlayışlarımız
böylesi yoktu depremin
şehirler silindi
insanları yuttu enkazlar
gece hiç geçmedi
ışıksız ,
soğuk ve korku
yitirilen yarınlarla dolu
yerin altı .

13.02.2023/Fethiye
mustafa kaya