Deprem Acısı Şiiri - Veysel Şimşek

Affet yüce tanrım ne bu alemet,
Sendendir kıyamet senden selamet,
Ürkütücü deprem yoktur merhamet,
Şimdi ise Vanda deprem acısı.

Doksan dokuz İstanbul Kocaeli Bolu,
Edirneye kadar gitti fay yolu,
Yazıktır ölmesin tanrının kulu,
Çıkmaz olur canda deprem acısı.

Bir zaman Japonya oldu yerle bir,
Şimdi ise Vanı gözlerinle gör,
Yirmi üç Ekim sene iki bin on bir,
Şimdi ise Vanda deprem acısı.

Yazık oldu çoluk çocuk bebeye,
Yaşlı insanlara bütün gebeye,
Yaşardı gözümüz düştü çabaya,
Hüzün oldu Vanda deprem acısı.

Bizler yaktık yıktık bizler kuruttuk,
Bir şey bilmiş gibi hüküm yürüttük,
Tanrım şamar vurdu hale zor ettik,
Şimdi sende bende deprem acısı.

Tanrıdan hikmettir tanrıdandır güç,
Veri tahminleri artçılar hariç,
Her yeri salladı yedi nokta üç,
Göz yaşarttı Vanda deprem acısı.

Salladı şehiri mezrayı köyü,
Sonumuz meçhuldur değildir iyi,
Bize layık görme böyle bir şeyi,
Çıkmaz olur canda deprem acısı.

İnsan etten hasıl değildir demir,
Zindan olur bize üç günlük ömür,
Veysel der; Çaresiz tanrıdan emir,
Hüzünlü bu günde deprem acısı.