Deprem Şiiri - Meryem Keskin

Başımı yastığa koydum binbir hayalle.
Ne ölüm aklıma gelmişti, nede zelzele.
Önce bir sessizlik çöktü yüreğime.
Sonra, ürkütücü bir ses.
Her yer sallanıyordu.
Rüya zannettim önce,
Uyanmayı bekledim bir süre.
Elim kolum hareket etmiyor,
Nefes almakta zorlanıyorum.
Meğer rüya değil, kabusmuş anne……

Kalkıp koşmak istedim.
Her yer karanlık, kıpırdayamıyorum.
Tutmuyor ayaklarım, koşmak istiyorum,
Olmuyor nefes almak bile, canımı yakıyor.
Tonlarca yük binmişti üzerime.
Karanlık ve soğuk,
Korkuyorum ve çok üşüyorum anne…..

Dışardan sesler geliyor duyuyorum.
Ama cevap veremiyorum.
Uyandır beni ne olur uyandır anne,
Bu kabus bitsin istiyorum.
Birileri bağırıyor, sesimi duyan var mı….
Ben sizi duyuyorum.
Sesimi duyuramıyorum.
Işıkları yakın korkuyorum……

Ölümün soğuk eli uzanıyor üzerime,
Karanlık ve soğuk.
Çok üşüyorum anne.
Dünyanın bitmeyen dertlerini,
Hep yük ettim kendime.
Böylemi olacaktı bitiş?
Bir daha gökyüzünü göremeyecek miyim?
Artık ağırlık hissetmiyorum üzerimde.
Üşümüyorumda.
Acıyan bir yerimde yok.
Sanırım ben öldüm anne..
Sanırım ben öldüm…

……Meryem Keskin……
…….06.02.2023……