Deprem Şiiri - Kemal Mert

Hıçkırıklar düğümlendi kelimelerimde
Gözlerim yanıyordu çaresizlikleri gördükçe
Acılar,gözyaşları,mutsuzluklar duyarsızdı
Her şey karaborsaydı deprem gecelerinde.

Salladı yüreğimin en ince noktalarını
Enkaz altında kalan insanlığımız
Duvarların böylesine düşmanlığı nedendi acaba
Azrail'in en büyük sözcüsüydü deprem

Evet ölümü öldürmüştü bazıları
Depreme meydan okuyanlar da vardı
Taş yığınları alamadı bazı canları
Yinede insanlığa kızgındı deprem.

Azrail olmuştu bazı müteahhitler
Hem parasını hem de canını aldı insanlığın
Yetmiş milyon insan mezara gitti diri diri
Onlar hala aramızdan biri.

Çaresiz ve kimsesiz kalan çocuklar
Kaybolan hatıralar,kahrolan yürekler
Ümitle bekleyen ümitsizler
Kısacası savaşa meydan okuyordu deprem.