Deprem Şiiri - Hatice Ak

Odaklandım bir resme, günlerdir böyle
Bir ışık, ya da bir ses olsa, belki bir anlam bulacak
Neredeyim kaç gündür, buranın adresi ne

Olmuyor… Kelimeler bir araya gelmiyor
Tut ki geldi ne anlatacağım, nasıl anlatacağım derdimi
Günlerce aç-susuz kalınca
Anlatacak güç kalır mı böylesini

Herkeste olduğu gibi, hayallerim vardı benim de
En çok da yüreğimle, ellerim üşümesin isterdim
Nereden bilebilirdim bir karabasanın
Hükmedeceğini tüm bedenime

Şokta mıyım neyim, ben de bilmiyorum inanın
Ne zaman ucundan tutsam bir kelimenin
Ya üç kuruşluk bir kurşunla ölüyorum
Ya altında kalıyorum bir duvarın

Ben insanım, sizler de öyle, hepimiz insanız
Üzülüyoruz elbette, ağlıyoruz ağlayanlarla birlikte
Seviniyoruz, bir bebek yıkıntılar altından sağ çıktı diye

Elbette sevineceğiz, elbette üzüleceğiz ama neden
Yani neden…? Bu depremler sadece bizde
Bu denli ağır hasarlara sebep oluyor
Ve neden tarih sürekli tekerrür ediyor

Neden her gün bir şehit haberleriyle sarsılıyoruz
Ve neden güzel şeyler yazabilmek için kalemlerimize
Uzanamıyor ellerimiz

Onca can kaybı, anasız babasız çocuklar
Kim yatıracak yataklarına onları, öpe koklaya
Kim götürecek parklarda oynamaya
Kiminle oynayacaklar elim sende oyununu

İşte bu yüzden
Elim sende değil... Elim bir enkazın altında
Umutlarım, hayallerim ve yarınlarım da
Bir de olan bitenle alakasız, bomboş bakışlarım
Bir fotoğraf çerçevesinin içinde, öylece donup kaldım

01.11.2011