Denk Kalamayız Bu Denklemde

şiirler şiir olarak kalır
acılar ayaza ulanır, uzansam tutamam yokluğumu
yanaklarımın yanaklarına kafiye oluşunu uzatsam
tutamazsın, sayamazsın
ellerinin ellerimde tekil kalan çoğunluğunu..

imgeler yorgun düşer, üşüyorum dersem inanma
bakışlarımın artıkları
bakışlarında mazgallardan düşer
gidiyorum dersem inanma, inanma kalıyorum dersem
ben dağınık bir ikilem
bir temkinli bir tekil derinlik...

yoksunluğa mensup her mahcup gülümseyişimin ardında
dudaklarımda unuttuğun magma, çatlıyor, sureti delik
bir aşkı benzi yaz beyaz bir kadına armağan etmektir delilik..
kırmızı ojeli her kağıt kentte,
siyah saçlı bir sessizliğe terk edilmiş
her çocuk gibi,
her çocukluk gibi
iki cümlenin ortasına vahiy inen bir noktadan kalan
sıcak bir bardak çay masumiyetini eritebilirmiş gibi
hiçbir sessizlik gürültüsüz olamaz
taşıdığımız ve taşırdığımız yalanlar kadar

alkol törpüsünde masallar da var
değişen mahlaslarımız gibi sarhoşluk köprüsünde..

seni öperken ne çok şey fısıldamıştım öyle
köreldi cümleler,
yeryüzüne düşürdün hep yüzünü yüzümden
geç kaldım ben bir ikilem
bir tekil üçüncü şahıs, misafir kendi ölümüne...
dudaklarının vekaletinde
dudaklarım hep bir batıl inanç
ne olur kaç, ne olur kaç kere yazmamı istiyorsan söyle
ama şiirler şiir olarak kalır
anılar sürekli astıma yakalanır
sesinde kırılırken karanlık odamın tüm ışığı

yapabileceğin en iyi şey olur belki şimdi
yeşertmemek nefesimdeki bu darağacını..

emregürcan
0110 ankara