Denizlere Sustum Şiiri - Şakir Kurtulmuş

döndüm bir gün
ağlarken buldum gökyüzünü
denizlere sustum

son bir kez köşede durup
el salladım geride bıraktıklarıma
zamanı öne almaya çalışırken
ırmakların ağaçlara selam verişine hayran oldum
çok ağrı birikti
duyduğum hayranlığa meftun kalbinde
kelimeler denizlerin susuşuna ağlıyordu
elinden oyuncağı alınmış bir çocuk gibi
sustuğunda
başı okşanmamış yetim gibi
ağlıyordu içli içli
sessiz denizlere küstüğünde

varlığımı bulmak için
aradım sudaki aydınlığı
yollarda ışığın gölgesinde
tenha yerde bıraktım karanlıkları

kim bilir
hangi vapur
yüreğinden kalkan

ten tene değdiğinde
ne önemi var sesin geldiği yönün
dalgalarla boğuşmasını
asıl o sesi taşıyorum sırtımdaki heybede

biliyorum geride bıraktıklarım
gelip yanımda var olacak
geç de olsa bir gün