Denizin Yorgun Nefesi

Deniz, müsilaj kusuyor,
Tıpkı içimdeki yara izlerinin
Dudaklarımdan taşan bir şarkıya dönüşmesi gibi
Dalgaların midesi bulanmış,
Kıyıya vurdukça köpük yerine sessizlik atıyor.
Kum, ayak izlerimi yutarken,
Ben de kendi kabuğumu tükürüyorum
Bir istiridye incisini değil,
İçimde biriken hüznün sedefini…

Balıklar, solungaçlarında tutsak
Bir çığlıkla yüzüyor
Deniz, anahtarını kaybetmiş bir kutu,
İçinde çürüyen mektuplar ve fotoğraflar
Benim yaralarım da öyle
Açıp havalandırmaya korktuğum
Tozlu bir sandık gibi,
Her dokunuşta dağılan anılardan korkarak.

Müsilaj, denizin dilinde bir dua
"Affet," diyor, "kirlettiklerinizi…
Ama ben hâlâ buradayım,
Kıyılarınızda tükürdüğünüz ne varsa
Geri veriyorum."
Ben de içimdeki yaraları,
Bir mendile sığmayacak kadar büyüttüğüm için
Özür diliyorum kendimden
Çünkü en çok kendimi kirlettim.

Şimdi dalgalar,
Bir sevda gibi yalıyor kıyıyı,
Kum taneleri tek tek arınıyor.
Belki yarın,
Deniz yine mavi doğar
Ben de içimdeki müsilajı
Bir bahar yağmuruyla yıkarım.
Çünkü biliyorum:
Kirli sular bile,
Güneşin altında buharlaşıp
Temizlenmeyi öğrenir…