Denize Ağıt Şiiri - Abdülkadir Karaca

güneş doğmamış daha ve martı sesleri
yine senin koynunda uyumuşum özlemeklerime nazire yaparcasına
içimde ukteydi kumsalında bir gece
ertesi sabah beni ben yapan apoletlerimi bırakarak geride
bir gemi güvertesine yaslayıp sırtımı unutmak istiyorum senden başkasını
pupa yelken yola koyulmak,rengin ne senin
mavimisin yeşil mi
suskunluğun iyice dillendirir beni
iyisimi bir fırtınada benim yüreğime at
kabuk tutar bel ki yaralarım
deniz...bak yine sana geldim
vefasızım biliyorum,istersen boğ beni
boğ ki biraz senin olayım
çok zamandır kendime ait hissetmediklerim hesap soruyor bana
halbuki ne hakları var,alıp başımı kaçarcasına gelirim sana
ardımdan ucu yanmış bir mektup bırakmaktan bile üşenirim
ey benim hesap sormayı bilmez sevgilim
ey sığındığımda asla kovmayan gene sendeyim işte
şiirler okuyacağım sana tıpkı eski günlerdeki gibi.
dalganın tuzunu özlemişim
tattırda bir şiir daha yazayım sana eski kalemimle
yakamozun varmı ben geldim bak
arkamdan inan ki tek satır bırakmadım
senin kuytuna çekilmek istiyorum
nerde yakamozun hadi zuladan çıkart onu
yeni bir limanına insan ayağı değdimi ben yokken
ben yokken balıkçılar bereketine güvenmemezlik etmediler değil mi?
kızgınlığın hasretinin önüne mi geçtide suskunsun bana karşı
sensizliği ziyadesiyle taşıdım ben
sebep aramıyorum artık senin heryaptığında
sebep bulamıyorum seni unutmaya
geldim işte,ne dersen de kalamadım başka yerde
senden ayrı olmadı
başkaları anlamıyor halimden,kahrımı çekmiyorlar
neden şaştın senden ayrılması kolay mı
deniz bak döndüm geriye
muhakkak ki sende birşeyler bırakmışım
almaya gelmedim anlasana olmaya geldim
baştan ayağa senin olmaya!