Deniz Kokusunda Sen Şiiri - Belgin Yazar

Güneş batmak üzere denizin üzerine,
Kelimelere sığmaz bir kızıllık çöktü havaya.
Martılar akşam yemeği telaşında,
Dalıp çıkıyorlar suya.
Gök güneşini paylaşmak üzere denizle.

İnsanlar telaş içinde.
Kimi evine gitme derdinde yollara dökülmüş,
Kimi de daha sakin,
Belki de sevdikleriyle buluşmaya gidiyorlar.
Güneşin denizle,
Martının balıkla buluşması gibi.

Günün bu saatlerini hep güzeldir.
Gerçi bazıları gündoğumunu sever,
Yeni günü müjdelediği için.
Ama ben gün batımını severim,
Bir günü daha yaşayıp bitirdiğim için.

Tatlı bir huzur var havada,
Ya da benim içimde bilmiyorum.
Martı sesleri, deniz kokusu hep huzur verirdi zaten.
Ne zaman kendimle kalmak, düşünmek istesem,
Denize koşarım…
Çekerim içime deniz kokusunu,
Kulaklarımın pası silinir dalga sesiyle.

Suya düşen kızıllık gibi,
Düştün aklıma birden.
Kim bilir nerde, ne yapıyorsun bilmiyorum
Ama iyi olduğunu düşünmek istiyorum.
Mecbursun iyi olmaya,
İkimiz için…

Çok değil kısa süre önce buradaydık seninle,
Aynı denize bakıp, aynı havayı solumuştuk
Ben üşümüştüm biraz da sarılmıştın bana.
O zaman anlamıştım, her üşüdüğümde yanımda olacağını.
Gerçi yoksun şimdi,
Belki de başka denize bakıyorsun şimdi
Ve beni düşünüyorsun,
Benim gibi…

Zorunluydu gidişin biliyorum da,
Kabul etmek zor geliyor…
Bir çaresi olmalı diyorum durmadan,
Bir şey yapmalı.
Yağmurun toprakla,
Günün geceyle,
Bir annenin asker oğluyla buluşması gibi,
Buluşmalı yüreklerimiz, bedenlerimiz.
Gözlerin düşmeli yine gözlerime,
Ellerin ellerime…

28.02.2010