Deniz Kokusu Şiiri - Mehmet Akif Ardıç

'Martı'ya'

Ben, anlamsız öyküler için yaratılmışım. Ne başı belli, ne de sonu... Çekingen, tutuk, korkulu, yarım... Ben, anlamsız öyküler için, bu dağınık bedeni...

Hiç yaklaşmamıştım bu kadar sana. Hiç korkular yüreğimi böyle sarmamıştı. Gözlerimi açtım ve kapadım. Bütün asır, bir 'görüntü'den ibaret... Karanlığın gürültüsü var sokaklarımda.. Bütün mahfillerde ben koşuyorum. Bir kırgın gibi baktı yüzüme sevdalar; oysa ben ayrılığı hiç bu kadar sevmemiştim...

Uzandığım bütün yıldızlar yalancı çıktı. Bütün gölgeler yürüdü bedenlerime. Sadece bir pencere sonuna kadar açıktı. Dokundun bütün sıcaklığınla duvardan etime...

Seni hiç bu kadar sevmemiştim. Diyorum ya, a benim kahverengim... Gölgeler, saçlarından yürüdü gözlerime. Saçılan tenine a benim kül rengim... Bütün Deniz'lerde ben yüzüyordum; bütün aşklarda benim kokum... Tenimden sahillerdi gözkapaklarına ördüğüm! İyi ki geldin! Dedim ya, sevmesen, sadece bir hayâldi bütün sevişlerin. Sevmesen, beni hiç sevmesen... Hiç sormasan o göğsünde büyüttüğün ben kimdim? Bir 'sığınak'ta sonsuz köşe kapmacaydı; ben, korkularım ve kendim... İşte yine söylüyorum. A benim kahverengim. Bütün dudaklarımla söylüyorum ve bütün günahlarımla - ki günahlar benim sonsuz yarım... - Seni seviyorum! Seni seviyorum bütün tüm MARTI'lar gibi; çığlığı karışmış rüzgârların. Seni seviyorum bütün yollar gibi ve Deniz'e akan fırtınanın... Gözlerin, hoşgeldi küstah sevgilerin bereketine. Gözlerin, Deniz'lerin yerine; ben, içinde bir serâbın. Hoşgeldi gözlerin, bu yarım bırakılmış sevdalar ülkesine...

2001, Kahraman Maraş