Deniz kızı, İzmir Şiiri - Mehmet Halil

Ege’nin incisi, Şehirler güzeli İzmir
Kaç insan doğurdun, kaçını doyurdun.
Yaşın o kadar uzun ki, kim bilebilir.
Kimini kucakladın, kimini savurdun.

Anadolu’nun karnından, bir ayak gibi
Uzanmış denize, serinler kendince
Uzak yoldan gelen yorgun denizcileri
Sığınırlar sana, doyurursun evinde.

Her yerin ayrı bir tarih, öyle eskisin…
Meşhurdur, o tarihi yaşlı asansörü,
Dikilmiş Karataş’ta, tepesine denizin,
Sırtında işçi, öğrenci, esnaf ve köylü.
İnip çıkmakla geçmiş, yıllarca ömrü.

Teleferik, asansörün kaprisli babası
Stop! . Dedi, çalışmadı, kızınca kafası.
Tepesinde dağ, dipte deniz havası…
Sırtına binip inmiş, şu İzmir’in yarısı.

Su içmiş yılan gibi, kıvrılarak varyant,
Konak’tan tepeye tırmanır, rahat rahat.
Kuyruğu değer, Konak’ta tuzlu denize,
Saati gösterir dili, eski Bayramyeri’nde.

Fahrettin Altay’dan, uzanıp Bostanlı’ya,
Gelir gider feribotları, sırtında kamyonlar.
Taşır, sessiz sedasız, karşıdan karşıya…
İzmir’in böylece trafiği rahatlar.

Bacak arası gibi, çatal, Alsancak limanı,
Geri çevirmez dostu, kapıdan bakanı.
Alır içeri, dökülür binlerce tohum,
Orada kurulur Dünya ile uyum.

Sanki, tek hörgüçlü bir deve
Oturmuş devenin hörgücüne
İzmir’in en güzel yeri, Kadifekale.
Seksenlik alkolik gibi suratı,
Yıllarca burnunun altında yatan,
Bu hale gelmiş, körfezin kokusundan.

Tam umutlar kesilmişti ki…
İzmir’den bir başkan, geldi geçti.
Kısa surede, başardı, imkansız denileni.
İzmir’in midesini temizledi…
Çekti İzmir’liler, burnundan ellerini.

Hiç kusursuz değil İzmir’imiz,
Kimi yerde sırıtan logar kapakları.
Sanki, insana saldıran köpek balıkları,
Tükenmiş kavakları, dökülmez yaprakları.

İzmir’de elektrik kesintisi bilinmez
Her zaman temizdir, İzmir’in içme suyu,
İzmir’in sokakları, güzellerden geçilmez.
Trafikte tanıdı, İzmir’li de Metroyu,
yaşamıyor İstanbul’da yaşanan korkuyu.

İzmir güzel şehir, anaç şehir.
Bütün Dünya’dan sürekli göçmen gelir.
İzmir’e bir gelen, bir daha gitmez,
İzmir ana gibi, yar gibi sevilir.