Deniz Kızı Eftalya'n Olayım

sen şiir iste sultanım
akan sular durur
bu “gıcık” şair
bu “kıl” şair gocunmaz
iste yeter
nâzım değil ya sonunda
“deniz kızı eftalya” da olur

ceviz içisin ekmeğimde lezzet veren
bedenimi serinleten suyumdasın
dinlencede huzurum uykumda koynumdasın
şair iksirini ilhamın sende bulur

zor kedisin evet
tuttuğum takım gibi siyah – beyaz
ne yapsam az
ne yazsam az
biliyorum yaşadım
ilk kedim de sen gibiydi biraz
diğerleri de
ama sen ben fakirin felis’i
ankara’nın çılgın kedisi
elmas gibisin hem de hâlisi
sen gibisi
biraz zor bulunur

mır mırım
biriciğim
ruh ısıtan hattuşaş güneşim
seni mutlu edecekse
istediğin gibi şiir yazarım yirmi dört saat günde
mutlanırım bende
budur artık işim yelkovanım seni izler
akrebim saat başı seni vurur

gerçek odur ki biriciğim
varsa eğer bir bildiğim
aşkın en büyük düşmanıdır kibir ve gurur

hüznün sisi inmesin gözlerine
kırılıp yaşlanma
kirpiklerinde yağmurlanma
zorlanırım
yorulurum sanma
şüphesine şefkat sarıp bakanım
sözü kaktüs nefesi şebboy kokanım
sana çalışır akıl
ister gıcık ol ister kıl
şairin idam fermanına pul
zevkine kul
dile sen buyur
kanto da söyler şair
eftalya olup “oyna” emrine hazır durur

denemene gerek yok
gözlerime bak
aşkım üryan
kişisel tüm çıkarları soyunuk
saf iştiyak
çırılçıplak
iste şiir yazayım
iste mezarımı kazayım
yalnız deneme beni araştırma
yeter

güven ölümüm olsun
bil ki seveni kurşun değil
sevgilinin acabası vurur

sen ki cânansın
sen ki damarda akan
sevda rh pozitif kan
yar çiçeğim
sevdiceğim
her sabah aynada bana bakan
her gece yalnız yatağımda fikren yatan
şah damarımda atansın
hüznümde turuncu grup
sevincimde umuda doğan tansın

seni haykırmama ben değil sevgiyi bilmeyenler utansın
şair her kedide seni görür
her adımda seni yürür
seni dokur sevda tezgâhında
aşk romanında seni okur

iste kanımla şiir yazarım gül tenine
iste ruhumu soyunup meydanda
deli şair olup çıkarım haber bültenine

iste fermuar takarım göğsüme
kalbimi yastık yaparım başına
iste mey diye bakarım göz yaşına
iste rahatsız etmesin seni kalbim dursun
iste sevdiceğim kır çiçeğim
iste çekinme ne olursun
iste
iste ki aydınlansın içim
ve sarsın gönlümü efsunlu sürur

(mayıs ‘06)