Deniz Kız Yada... Şiiri - Selin Doğru

Bir kız vardı;
Bilmezdi kimse,
Ne adını
Ne de yaşını...
Mahallede herkes;
Onu tanır ve belkide
Severdi.
Adını ise, kimse önemsemezdi.
Deniz kız aşağı,
Deniz kız yukarı.
Heyhat!
Kime ne adından?
Kimsesi yoktu,
Yada;
Çoktu...
Binlerce, milyonlarca!
Bu kız;
Denize vurgun;
Deniz aşığı.
Yalınayaktı yaz-kış,
Islaktı her daim etekleri.
Gün boyu, cilveleşirdi;
Dalgalarla...
Bir adım içeri denize,
İki adım dışarı kıyıya.
Saçları lüle lüle;
Deniz kabuğu saçlarında.
Sık sık martılar uğrardı;
Oynaşmak için omuzlarına.
Nefesi; deniz kokardı hep.
Soğuk havada ısıtır;
Sıcakta, serinletirdi bu nefes.
İnsanların evlerini;
Belki de
Yüreklerini...
Kimse O 'na dikkatli de bakmazdı,
Aslında.
Biliyorlardıki; deniz kız vardı.
Hep oradaydı.
O ise; delici bakışlarla,
Süzerdi insanları ara sıra.
Sonra; koşardı koşardı,
Savururdu saçlarını;
Rüzgara, denize, kara.
Baksalar, belki göreceklerdi;
Bu bakışlardaki hüznü.
Ve; mavi gözlerinde dolanan,
Siyah hareleri.
Sonra;
Birgün...
Evet, bir yaz vakti!
Nefesinin, deniz kokmadığını,
Hissetti insanlar.
Sanki çamurdu;
Sanki karabatak!
Deniz kız ölüyor muydu ne?
Çok insan kale almadı,
Sahilde; boylu boyunca,
Yatarken O'nu.
İş, güç...
İnsanoğlu dediğin,
Hep meşgul!
Durdu, bekledi başında;
Birkaç iyi insan.
Heyhat!
Yapılacak çok şey yoktu,
Son nefeste...
Birden, hava bozdu.
Kocaman, kızgın bir dalga;
Yaladı sahili.
Deniz kızı sardı, sarmaladı;
Kucakladı özenle.
Sonra;
Aldı, götürdü uzaklara!
Bakakalan meraklı gözlere;
Çılgın bir kahkaha savurdu.
Ardından;
Bir avuçta tuzlu su;
Gözlerine...
Sizin gözpınarlarınız;
Belliki yüreğiniz de
Kurumuş olmalı.
Alın size; gözyaşı!
Der gibiydi.
Biri döndü, sordu:
''Sahi, kimdi; adı neydi kızın? '' diye.
Çipil gözlü, yaşlı İsmail amca;
Bastonunu doğrultup,
Uzaklaşan kızgın dalgaya;
Geveledi; belli belirsiz bir hüzünle:
''Deniz kız derdik,
Ama;
Aslında, adı İstanbul'du.''...