Deniz Feneri Şiiri - Şevki Çiftçi

Deniz feneri, tam ortasında dalgakıranların,
Her gün, her saniye, mevsim be mevsim, an be an,
Dinmez başucumda, feryatları martıların.
Yalnızlığımı haykırır, hiç mi hiç insafı yok,
Rüzgârın önünde, çırpınarak, göğsüme vuran dalgaların,

Ufukta gri bir çizgi var, ne kadar da yakın bana karşıda duran dağlar.
Suyu çekilmiş gözlerimin, artık benim yüreğim ağlar.
Kimseler duymaz feryatlarımı, hicranımı, ahımı,
Virane oldu vücut sarayım, gönül bahçemdeki bostanlar ve bağlar.

Bak yine batıyor güneş ve yine geçiyor balıkçı tekneleri,
Islatıyor saçlarımı, bulutların gözyaşları, yağmur serpintileri,
Tam karşımda bir sahil büfesi var. Gelir romantik müzik sesleri,
Ahşap taburelerden denize dökülür, günlerimin solgun renkleri,

Yapayalnızım buralarda, benim arkadaşım kaldırım taşları,
Sahilde kayalar, geceleri yıldızlar, seherde balıkçı kedileri,
Öyle fazla beklentileri yok hayattan, bir lokmadır yedikleri,
Sonra bir kenara çekilip mırıl mırıl huzur saçar mimikleri,

Her gün gelip geçenler var sahilden, kim benim dostum sahiden,
Ah o şairler, ah o şairlerden en garip biriyim ben,
Gönül tezgâhımda kelimeler dokurum ya işte o duygular anlatılmaz.
Bir yandan da kâinat kitabını okurum, okurum ya bunlar yaşanmadan anlaşılmaz.