Deniz Cadısı Şiiri - Halil İbrahim Orhan

Yasladım başımı,
yüreğime ördüğüm duvarlara.
Dayadım kulağımı, dinliyorum.
Daha sesler var, nice.
Hepsi birbirinden garip bilmece.
Gariptir hüzün verir.
Gariptir sırrı berk, yüzün gibi;
ve gariptir
kaşların altında cezbedici cehennem dibi.
Yüreğimin kulağında sesinden yankılar,
zebanilere selam.
Yüreğimin üzerine yüzün gölgesi,
düşer ömrümün arafında.
Ve aleykümselam.

Saksıda büyüttüğüm gözlerim sığmadı,
diktim arşa ben de.
Yüreğimin duvarlarına tırmanıyorum.
Her seferinde, her nefeste, adımda
değiyor yüreğime duvarlar, hissediyorum, acıtıyor.
Yine de yok durmak.
Yukarı, daha, daha yukarı.
Yanmadan güneşe dokunabilecek gibi, yukarı
Duvarlarımın arkasını görebilecek gibi, yukarı
Aşkının kuyusunda dibi, görmemiş gibi yukarı

Düşsem, tutan olmaz ellerimden
Bilir misin bilmem,
metanet fışkırır bedenimden.
Kendim kalkarım.
Şimdi daha yukarı.
Seni görebilmek için Deniz Cadısı.

Biliyorum, ufka uzanan bir deniz var
duvarlarımın arkasında.
Soluksuz çabayla ulaşabileceğim derin bir muamma.
En sığda senin şaton;
etrafında alevden dalgalar, üzerinde karanlık bakan bulutlar, gün aşırı kalp atışlarını
duyuran yıldırımlar
pek de çetrefilli Deniz Cadısı
kokunu duymak için sarf edilen yollar.
Her yer tuzak
gözlerin mihrak içinde girdap
her şeye rağmen geliyorsam bence , bırak.

Tırmanmaya devam.
Ellerim dayanmaz, umutlarımla.
Bulutlarını sularcasına adım adım arşa,
duvarlarımın arkasına.
Heybemde, heybemde hayallerimden başkası yok.
Sana getiriyorum Deniz Cadısı, payını al.
Kalbinin sokaklarında yüreğimi dolaştırmaya geliyorum.
Saçlarının fırtınasına rağmen, aşka inat.

Yolculuğum ne bir heves ne de bir kaç nefes
ben sana gönlümde
istediğin gibi es,
diye geliyorum Deniz Cadısı.
Yollarımı aç.