Ben Yokum
Umarsızlığımdan türedikçe sözcükler
Sevdadan soğudukça içim dışım
Aklımda hep aynı karabasan
Boğazımda hep o acı tat.
Kırgın Bakireler
Sürgünlerde
Ve karanlıkta
Ve ağaç altında
Sevinip karanlık yontusu bakışlarıyla
Şarkı söylerler durmadan
Avunmasız
Bu da geçip gider
Ardında gölgesi kalır, uzun
Saatlerden kaçarak
Öylesine akşamlara esir olup
Ölümlere alışmak gibi
Anlamsızlığı tanımak doğuştan,
Her gün batımında
Kapatıp perdeleri sımsıkı
Battaniyelere sarınmak neden?
Sımsıkı kapalıydı gözlerim. Kör yaşamaktaydım. Korumalı. Güvenli. Farkında olmadan. Korkmaktan korkardım ben en çok. Bu yüzden hep sımsıkı kapalıydı gözlerim.
Gözlerimi açtım sonra, savunmasız bir anda. Gördüm. Ne güzeldi gözlerin. Işıklar içinde parlıyordu gözlerin. Yeniden kör olmaktan korktum sonra. Hiç kapanmasın istedim gözlerim. Sonuna kadar açıldı gözlerim. Ne güzeldi sözlerin. Sözlerini gördüm. Gördüm, aldım içime saldım. Alıp seni benim yapmak istedim. Sana söylemedim. Alıp seni dünyam yapmak istedim. İstemem dedim sonra, sana yalan söyledim.
Buruşkan bir hayattı yaşadığım. Kıvrımlar arasında sıkışıp kalmıştı sevgi, şefkat ve sıcak. Ne kadar uğraşırsam açmaya düzleşemezdi buruşuk. Gözlerim kapalıydı o yüzden. Gözlerimi açtım seni gördüm, açılıverdi buruşuk. Kalbim kırıktı. Kalktım kırıkları topladım önce. Zordu. Ellerimi kesti kendi kırıklarım, içim acıdı, canım yandı. Kanlı avuçlarımda kal kırıklarım sana geldim, onarırsın sandım.
Sımsıkı kapalıydı gözlerim. Dünya yoktu, sevda yoktu, annem yoktu, babam yoktu. Yaşam yoktu o yüzden. Yokluğa tapınan yalancı bir huzurun içinde gidiyordum, kör! Açmasam gözlerimi iyiydi ya, açıverdim savunmasız bir anda. Kokunu gördüm de açılıverdi gözlerim işte. Sana baktım, nasıl baktım saatlerce bıkmadan. Yüreğini gördüm çünkü. Nasıl güzeldi yüreğin. Nasıl sığınılası, nasıl rahattı yüreğin, bakmaya doyamadım o yüzden. Yüreğini gördüm de iyi ki açıldı gözlerim dedim.
Gözlerimi açtım savunmasız bir anda. Yalanlarımı gördüm sonra. Yüzümdeki yalan çentiklerini. Korktum. Ürktüm kendi yalanlarımdan. Anlamsız kelimelerimi gördüm, utandım, başımı eğdim kendime. Ama kapatamadım tekrar gözlerimi, orada duruyordun çünkü ışıklar içinde. Orada öylece çok güzel duruyordun, görmeden olmaz seni dedim. Yüzümde yalan çentikleri yanına geldim. Gözlerine baktım da, çekip al beni bu yalanlardan diyemedim. Senin yüzünde de çentikler gördüm o yüzden diyemedim.
Açılınca gözlerim, yüzümde çentiklerim, ellerimde kesikler kayboldum. Eksikliğim dolandı bir de buruşkan hayatıma. Eksik oldukça, sana uzak kaldım. Oysa nasıl güzeldi sıcaklığın. Ellerim her dokunduğunda tenine bir hata daha yok olurdu sanki yalancı hayatımdan. Temizlenir, durulanırdım sanki kendi eksikliğimden.
Sustum
sonra dedim ki ardımdaki izlere bakıp
geçilmez bir suyum şimdi.
hep sustum önceleri
sonra aklayıp gözlerimi
düşledim
Sormadan almam seni hayatından hayatıma. Kırıktır belki kalbin. Belki içinde tamiri zor yaralar.. benim gibi. Kalp kalbi sormadan ne kadar anlar, bilmem.
Sormadan sevmem seni. Ellerinin sahibi vardır belki. Belki tenine dokunan bir yabancı…
Hani yavan gözler
Sahte tenler
Hiçbir şey anlatmıyordum ve kimseyi dinlemiyordum. Şairlerin büyük sevdalarına yazdıkları dizeleri kendime biçiyordum. Yalnızlığın ilahi doğurganlığıyla kendime mal ediyordum açan çiçeği, balkon demirlerine konan serçenin neşeli sesini.
Hiçbir şey anlatmazken ve dinlemezken buldum seni. Solgun sessizliğin orta yerinde parlıyordu gözlerin. Saçlarından tutmuş sürüklüyordun hayatı sanki. O zaman dedim ki: “ben olmalıyım sürüklediğin, aklanmalı kirletilmiş yüreğim sende. Acımasız bir sevmek olmalı bu. Hırçın, uçuşkan, öncesi ve sonrası olmayan. Tam tamına bir sevmek olmalı ellerinin ardında”.
Bedenin bir adımlık yerdeyken, o kadar uzaktı ki ellerin benden. İmkansız gibiydi seni sevmek. İşte belki de ben imkansızlığına vuruldum senin.
Çağrı
Hep resimlere dalmak neden? Donmuş zamanlara takılıp da bugüne kinlenmek boş yere? Onca yaşanmışlıklarına, silinip gitmişliklerine rağmen bir sigara içimine sığdırmak yılları, neden? Emek bekleyen seviler, yaşamayı değer kılacak umut varken neden düne esir ede insan kendini? Çerçeve çözümsüzlerden yapılmış olabilir ama bir zayıflığı bir boşluğu da vardır elbet, yetilerin ve düşüncenin gücüyle yok edilebilecek kadar.
Beyin korkulara tapınır gece gündüz, insan umarsız soluklarla an be an çoğalan kalıplara uyma çabasında. Oysa paramparça olabilir tüm kurallar, istemekle, hatta inceden bir özlemekle keyif çaylarını özgürce yudumlamayı.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!