Deniz Şiiri - Samira Samiraninsiiri

Gölgelerin Denizi”

Bir ev var,
kapıları hiç açılmamış,
pencerelerinden yalnızca
mavi bir ışık sızıyor.
O evin duvarları
sanki gökyüzünden kopmuş bulutlarla örülmüş;
dokunmak istesen eline nem bulaşıyor,
ama içeride oturan hiç kimse
konuşmayı bilmiyor.
Duvardan duvara yankılanan
isimsiz bir şarkı çalıyor sadece,
kimin söylediğini kimse hatırlamıyor.

Kıyıda bir balık uyuyor.
Kanatları var,
ama uçmayı unuttuğu için
suyun karanlığına zincirlenmiş.
Gözkapaklarının altında
yüzyıllardır uyanmamış
yıldızlar saklı.
Bazen kıpırdıyor,
kanatlarını açacak gibi oluyor,
ama hemen ardından
bir dalga gelip üstünü örtüyor.

Sahilde bir adam yürüyor.
Her adımında kumdan şehirler doğuyor:
minareleri göğe uzanan,
pencerelerinde çocuklar gülümseyen,
bahçelerinde taşlardan güller açan şehirler.
Ama her dalga geldiğinde
şehirler paramparça oluyor,
adam hiç arkasına bakmadan
yürümeye devam ediyor.
Cebinden taşlar düşüyor yere,
taşların içinden kuşlar çıkıyor;
kanatlarını açıp geceye karışıyorlar,
sanki gökyüzünü yeniden inşa ediyorlar.

Gölgeler sokaklarda dolaşıyor.
Ellerinde hiç yanmamış kibritler,
dillerinde kül tadı.
Her birinin yüzü yarım kalmış bir maskeyi andırıyor,
gülümserken ağlıyorlar,
ağlarken susuyorlar.
Kime dokunsalar
bir parmak izi kadar sessizlik bırakıyorlar.
Ve bu sessizlik,
insanın boğazında
söylenememiş bir cümle gibi düğümleniyor.

Deniz kabarıyor.
Göğsünü yırtarcasına kendi üzerine kapanıyor.
Dalgaların arasında
taşlaşmış bedenler yüzüyor,
gözleri açık,
ama hiçbiri görmüyor.
Her dalga bir başka ismi kıyıya sürüklüyor,
ama isimler kıyıya varamadan
kumların altında kayboluyor.

Gökyüzü ağırlaşıyor.
Ay, kırmızı bir yara gibi
denizin üzerine sarkıyor.
Rüzgâr, eski kitap sayfalarını karıştırır gibi
bulutları çeviriyor.
Bir yıldız çığlık atıyor,
diğerleri susuyor.
Ve gecenin tam ortasında
tek bir mavi ışık kalıyor—
dünyanın kalbi orada atıyor,
ama kimse o kalbin sesini duymaya cesaret edemiyor.

Ben biliyorum:
asıl fırtına denizin ortasında değil,
asıl karanlık gökyüzünde değil.
En büyük tufan,
kendi içine bakmaya cesaret edemeyen
insanın kalbinde kopuyor.