Deniz Şiiri - Rabia Yalçın

İnsanları seyrediyorum
Aşağı yuvarlanıyor Alice, tavşan deliğinden
Kaçıncı eksikliğim, kaçıncı eksikliğin?
Yazık ediyorum günbegün sevgime
Ekim ayında parlak güneş başımın üstünde
Çam ağaçları enstrümanını çalıyor hazince.

Dinlerken rüzgarın musikisini
Tüm dertlerimi mayaladım şişemde
Hepsini şarabımın tadında yokladım
Hiçbir şey olmamakla birlikte
Madem yok bir şey inandığım
Uğruna savaşacağım hiçlikte yandım.

Yaralanmak, hastane duvarında bir matemin
Gözyaşlarına dökülmesi için
Kesiyor damarlarımı derin
Aşıkların teli yakıyor parmak uçlarımı
Sızılar vücuduma çekiliyor akşamları
Gitmek için çabalamıyor bedenimden
Savunduklarımın emsali çenemi kırıyor
Düşüncesi bile korkutuyor
Sensizliğin ..

Denizin kıyısında bekler gibiyim
Bir nükleer enerji açığında
Bir tüy gibi uçacağım maviliğin ortasına
İyiliğin yüreğimi ağzıma getiriyor
Nereden bilecektim ki
Karanlığım sende gündüze çalacak.
Yalnızlığımı çekmecemde biriktiriyorum
Yeniden deniyorum
Çamur değil ki yıkayasın
Bir yara izi bir çizik belki
Dokunsan yanarsın
Kendime taş duvarlar örüyorum
O da ne, demiri teldenmiş
Yeni anlıyorum.