Deniz Şiiri - Taş İskele

-Deniz’ime-

Ey Meçhul…

“Beni ancak bir benzerim öldürebilir” dizesine rağmen

Senin kadar isterdim bir bilinmez olmayı..
Kendi karanlığımda.

Biliyorum kendi karanlığını seviyorsun.
Karanlığında aydınlığın saklı.

Dipsizdir meçhul.

Her bilinen yanına ulaştıkça,
Bilinmeyen başka bir yanına yolculuk etme tutkusu.
Vurgun yemeyi göze alıp,
Yene seferlere çıkma arzusu.

Bilinen her bir yanın derinliğini yansıttığından,
Bildikçe,
Bildikçe
Peydahlanan boğulma korkusu.

Kırılan cesaret,
Yüreğimdeki su kokusu.

*
Ey meçhul,
Dipsizliğinin derinlemesine olmadığını,
enine genişliğinin de
derinliğin
olduğunu anlıyorum…

Değil bildiğimi sandık’ça,
anladıkça
...sende boğulmak istiyorum…

Meçhul mü?!...

Oysa sorsam seni,
Varlığına tanıklara
su götürmez
gerçekliğini
ey Deniz...

ey Deniz,
sende boğulmak istediğim ölçüde
boğmak istemiyorsun
beni…
bir ada olsun istiyorsun…
bir ada’m olsun da dediğin olmuştur
...çoğu zaman…

Gözlerin kamaştıkça,
gözler kamaştırıyorsun deniz.
Yakamozlarına neden mehtaplar,
sen istemesen de
seviyor seni.
Uğrayıp, batıp gidiyor…

ve sen
ada’ma yansıyorsun.
Çoğaltıyor yanılsaman esrikliğimi.
Ve ben dibe vur-a-mıyorum.
...sen istemedikçe…

Bana ayak basmayacaktın Deniz.
Seslenmeyecektin.
Dağımla,
taşımla,
börtü böceğimle
bilecektim yalnızca varlığını.

Yalnızca kıyım olacaktın.
Ve bir gün asıl benim derinliğimi işgal ettiğini,
anlayacaktım.

Vurulmadıkça içime sondaj,
Sarılmadıkça kapanmaya yarama bandaj,
bendeki seni yok sanacaktım.

Arınacaktım doruklarımda esen ılık rüzgârlarla.
Banmayacaktım yaralarıma tuzlu suyunu.
Hiç bilmeyecektim,
senin içinde olduğumu
ve
hiç bilmeyecektim derinimdeki gizli bahçemi…

Senin varlığınla gözümü açtım Deniz.
Dipsizlik,
karanlığındaki aydınlığın,
bilinmezliğin karşısında
acizliğimi gördüm Deniz.

Ve ben,
senin derinliğindeki parçalarımın farkındalığında büyüdüm.
Bildim ki ben gözüktüğüm kadar değilim,
gözükmeyen parçalarım derininde.
Atmosferle bağı kesilmiş,
ölü bilinmiş,
yaşam dolu yanlarım sende saklıymış Deniz.

Söyle meçhul,
yani Deniz,

Tutsak mıyım, özgür mü?
bilmemek tutsaklığımmış meğer
en özgür sandığım zamanlarımda
en koyu esaretimi yaşamışım.
Bağlı,
bağımlı,
sabit düşünceli,
hayali sınırlı,
sınırı kıyın kadar kısıtlı bir ben Deniz.

Sen sınırlarım bildiğim yeri bana gösterdiğinde,
sınırsızlığımı anladım Deniz.
Ürktüm içimdeki sıra dağlardan.

Belki sen;
“sınırlarını bil, yanılma, içimdeki sana ada denmiyor” demek istedin.
Oysa tanımları yadsımaya sende başladım.
“Her tanımlamanın bir sınırlama olduğu” tezini vurdun yüzüme.

Tüm tanımlamalardan soyutlanma arzusu mu dersin,
...bilemiyorum...

Söyle Deniz,

Aradığım dünyanın bu dünya olmadığının farkına sende varmadım mı?

Bu yüzden ütopyalar inşa edip,
kendi dünyamı kurduğumu biliyorsun.

Dipsizliğin,
bilinmezliğin,
karanlığın,
kirlenmişliğin sokakları olmuş bir ülkedeyim.

Dipsizliğini sığlığıma yüklüyorum.
Karanlığında aydınlanıyorum.
Bilinmezliğinde kendimi biliyorum.
Kirlenmişliğinde arınıyorum.
Sende ölüyorum çoğu zaman.
Dirildikçe diriliyorum,
...kendimde...

Senden kaçabilir miyim Deniz…
kaçar gördüğün yanım,
senden yükseklerdeki doruğum.
Oysa asıl doruk derinliklerde saklı Deniz.
Biliyorum.

Bildikçe derinliğini,
tuhaf bir boğulma korkusu sarıyor
...benliğimi...

Ve ben boğulmak istiyorum Deniz.

Boz yeminini artık ,
beni içine almak için.
bekleme meddücezirleri

Gel öl bende
ve
boğ beni
Deniz…

İçimde
Deniz’ler
kabarıyor…
dalga dalga döv,
süt liman olup da söv,
eşiğinde,
kıyında
taş iskeleyim…

seni yâd ederim,
yad etmem…

Saçında bukle,
Yanağında gamze
Yorgun gözlüm,
İnadına
dalga dalga tebessüm.

Deniz’im…