Deniz Şiiri - Nedim Akgün

Bir günbatımın da, daldı gözlerim uzaklara
Gökyüzü ve deniz, sarmaşdolaş; bulanmışlar turuncuya.
Ayrılmak istemiyorlar belli...
Deniz, güneşin sıcaklığına alışmaya başlamışken;
Yüreği kıpır kıpır
Güneşi koynunda hissederken,
Günün rengi soldu, ayrılık zamanı geldi.
Güneş denizi bıraktı gitti...
Yanlız kalan,gidendi aslında...
Güneşi kaybetmenin hüznünü yaşarken;
Fırtınalar koptu yüreğinde.
Deniz kabardı,İsyan etti bu gidişe.
Gecenin yanlızlığı ve karanlığı çöktü üstüne.
Görünen, dalgaların köpükleriydi sadece.
Saf ve temiz, hırçın ve kırgın.
Dalgalar, yavaş yavaş küçüldü yok oldu sahilde..
Sessiz sakin, limanlık.
Birden yüreği aydınlandı;
Deniz, ışıl ışıl oldu; yakamoz yakamoz
Güneş kadar ısıtmasada içini;
Aldı dolunay'ı koynuna...
Yanlız kalan, bırakıp gidendi aslında...