Deniz Şiiri - Halil Akbay

Beklenmedik bir şeydi. Bir anda çıkmıştı karşısına. Umudunu yitirdiği bir anda. Başını kaldırdı ve gökyüzüne baktı.Daha önce hiç fark etmemiş miydi gökyüzünün bu kadar mavi olduğunu. Deniz ufukta birleşiyordu gökyüzüyle. Bir şeyler daha çizmeye başladı elindeki tahta parçasıyla ıslak kumun üzerine yeniden.

Garipti her şey. Başka ne olabilirdi ki. İşte, birazdan çizdiği resmi silecekti deniz ve her şey yok olacaktı yeniden. Hayat da böyleydi onun için. Umutlanmak istemiyordu ama umutsuz da yaşanmazdı. Gülümsüyordu.Anlamlandıramadığı, adlandıramadığı duygular sarmıştı yüreğini. Gülümsüyordu işte. Gülümsemek istiyordu. Çizmeye devam etti bir yandan. Gökyüzü çizdi, martılar ve balıkçılar çizdi. Mutlu insanlar çizdi. Yüzleri ışıltılı, gülümseyen insanlar çizdi. Umut çizdi. Elinde kuru ekmek, saçları dağınık, yüzü yanık, burnu akmış hayata meydan okuyan bir çocuk çizdi. Bu çok hoşuna gitmişti. Yüzündeki tebessüm gittikçe artıyordu. Çiçekler çizdi. El ele tutuşmuş sevdalılar ve köpeğini seven bir ihtiyar.

Kıpır kıpırdı içi. İçindeki çizme arzusu depreşmişti. Çizdikçe çiziyordu. Ve çizdiklerini yaşıyordu. Bir eski bank çizdi tahtadan ve üstüne oturdu.Etrafı seyrediyordu şimdi. Eğilip kendisine yeni bir yaşam çizmeye başladı. Gökyüzüne bir daha baktı. Denize döndü ve gülümsedi. Çok mutluydu. Çizdiklerine baktı keyifle. Bir şeyin eksik olduğunu farketti sonra. Renkler... Renklerdirmeliydi şimdi bunları. Yeşil, sarı, kahverengi, beyaz, gri, pembe, siyah ve.... Onsuz olmaz diye düşündüğü rengi de bolca kullandı. Mavi.

Hayat böyle ne güzel diye düşündü. Şimdi yaşamak lazım. Ayağa kalktı, birden hızla koşmaya başladı. Deliler gibi koşuyordu ve deliler gibi bağırıyordu. Ellerini havaya kaldırıp havayı iyice çekti içine ve gözlerini kapadı. Çok mutluydu. Öylece kaldı bir süre. Sonra gözlerini açtı.Ve çizdiklerine baktı.

Çizdiklerinden eser yoktu. Birtek çizgi bile kalmamıştı. Bir kuş, bir çiçek, bir insan, bir renk...
Denize baktı yeniden. Şimdi susmuştu. Belki birgün çizdiği hayatı silmezdi deniz.