Deniz Şiiri - Kaan Karacaalp

Deniz,
asırlar boyunca insanları büyülemiş o koca su kütlesi.
Soğuk
Meşum
Esrarengiz
Dıştan kıpırtısız, içten kaynayan
Nice anaforlar ve akıntılar bağrında barındıran
Deniz..

Kadına benzetmiş onu asırlar boyunca gemiciler
Kimi zaman oynak
Kimi zaman çocuksu
Ana, yar, bacı..
Kucak açmış bağrına basmış,
sevindirmiş.
Şirretliği ve öfkesiyle
canından bezdirmiş.
Ben denize benzer bir kadın sevdim.

Aynı deniz gibiydi oda
Bazen sakin,
bazen dalgalı,
En kıpırtısız anında bile
İçten kaynayan
Nice anaforlar ve akıntılar bağrında barındıran
Fırtınalar kopartan bir kadın yüreğimde
Ben denize benzer bir kadın sevdim.

O denizse ben kayaydım.
Suskun,
dik,
mağrur.
Ketum,
asla sevgisini belli etmeyen,
Gösteremeyen…
Sonunda deniz çekildi,
ben bir başıma kaldım.

Biz erkekler kaya gibiyiz.
Suskun ve ketum.
Sevgisini belli edemeyen,
Babalarımızda öyle değillermiydi? ?
Bizi uzaktan severlerdi
Belli etmezlerdi, edemezlerdi.
Çünkü zayıflıktı erkek için
Sevgisini göstermek
Ağlamak
Erkek adam ağlamaz!

Hiç ağlamadım ömrü hayatımda.
Ağlayamadım.
Ne babamı toprağa verdiğimde
Nede nice kardaşımı,
Ruhumu
o kanlı topraklarda bıraktığımda
Ağlamadım..
O gitti
Gene ağlayamıyorum.

Şimdi yitirilmiş bir sevgilinin ardından
Bakıyorum denize..
Yeni gemiler ufka yelken açmış üstünde
Yeni umutlara doğru
Ama ben o gemilerin hiç birinde değilim.
Gemi çoktan kalktı gitti.
Bana sadece ardından bakmak kaldı …