Dengesiz insan Şiiri - Nafiz Karak

Dengesiz insanlar, rüzgârın oyuncağı,
Bir ayakları yerde, öteki gökte asılı.
Kahkahaları fırtına, gözyaşları sel olur,
Denge ararlar durur, ama hep kayarlar uçurumdan. Sabah kalkar, kahve fincanı elinde titrer,

Akşam iner, yastık ıslanır sessizce.
Sevgiyle dolarlar, bir anda boşalırlar,
Kalpleri terazide, ama tartı bozulmuş hep. Onlar ki, dalgaların dansı gibi savrulur,
Bir an kucaklar seni, bir an iter denize.
Ama işte güzellikleri bu kaosta gizli:

Dengeli kalabalıkta, onlar renk katar hayata. Ey dengesiz yolcu, durma sakın!
Sallan, düş, kalk; çünkü denge,
Aslında o sarsıntılarda doğar.
Ve sen, en güzel şiirsin,
Bu çılgın evrende.