Korkularım farkındalıklarımla çürüdü…Engelsiz yürekler kendimi bana getirdi…
Ellerimi tutan birisi olmadı, ne de sevgiyle sarılan…içime çekemedim sevgi çiçeklerinin kokusunu…tam hayat bitti derken tanıdım kanatsız meleklerimi…saflıkları doldu gözlerime, dokunuşları tüy hafifliğinde ama yüreği titretmekteydi…hayat kırıklarım onarıldı gülümseyişlerinde, biliyordum ki bilerek canımı yakmıyorlardı…çünkü onlar canımın yandığını bilmiyordu…hayattın acı damlalarından arınmış canlardı beni karşılayan…utandım kalben onlar gibi olmadığımdan…
Anladım ki çok şey istemiyorlardı, aslında istekleri sadece sevgi ve anlayıştı…engelsiz olanlara nazaran arzuların savaşçısı değillerdi…kimse içimdeki kırgınlığı hissedip saçlarımı okşamadı… inadına gülümseyişlerime rağmen beklenilmeyen davranışlarıydı ansızın saçımı okşayıp sarılmaları hatta beklenilmeyen öpüşleri…moder çağın içinde sinir krizi geçirmediğin sürece bilemezdi hiç kimse…ama onları bütün duyularını hislerini belli etti…kendilerine aşık etti!
25/09/2010-03:02
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta