Ben hayalden değil,hayattan yanayım..
Hayal pembedir..
Hayat ise bir gökkuşağı..
İnsan,
İhtimaller ortasında bir gemi..
İlk gülüşte olmalı aşk
Ben de ilk kez o gün görmüştüm seni
O tatlı masum yüzünü
Gözlerime değen gözlerini
Masumsun herkes gibi biraz
Geceler büyüdükçe büyüdü
Karanlık uzadıkça uzuyor
Felakat sözleri var dilimde
Sesleri ısırıyorum
Tanrı,meleklere ait tüm suçları üzerime yıktı
Lambaları yakmayın,
sarı bir ışık düşmesin üzerime
Menekşeler kan kokmasın,
hüküm verilmesin sürgün gecelerime
Ellerimde yapma çiçekler,çiçeklerim üşüyor...
Bedenim üşüyor,sisler üzerime yürüyor
Kendi küçük trajedisini yaşar insan
Yaşamla ölüm ve yorgunluk içinde boğularak
Kendine uzak düşmüşse sığamaz zamana
Büyük bir felakete dönüşüyor var olmak
İnsan kendi yolculuğunu yazıyor kitaplar dolusu
ne kal der, ne elveda eder gözlerin
gidersen yıkılır bu kent
fısıldaşır mı gecelerim ışıklarla
ürperir mi kimsesiz yağmurlar
köpekler topraktan cesedimi eşeler
toprak beni ele vermez
Kadınlar ve kuşlar..
Ne kadar çok benzer birbirine..
Kanatlanır,yol alır özgürce..
Ay ışığı,düş sokağı bu..
Kimi uzak, kimi güzel yerlere..
Vişne rengi gök
Asma yaprakları yemyeşil
Çoluk çocuk ellerinde kafesler, sonbaharı avlıyor..
Güz bitimine doğru ilerliyor herkes
Beyaz çamaşırlar
Gökyüzü ağlıyor
Gökyüzü gerilmiş parça parça
Meydan cekilmiş,felaketini bekliyor
Aşıklar hiç yalnız kalır mı?
Bir kadın öldü,bir koca
Durdu adımlar,
Tükendi zaman...
Baygın sesler,
Görünmez arkası yarının
Yormadı yıllar
Tıkandı yollar
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!