Demir Adam Şiiri - Yavuz Bayram Çalışkan

DEMİR ADAM

Varlığım, özüm, ömrümün çırası,
Son yangınım, babam
Saçların dalga dalga deniz gibi.
O saçlar beyaza dönüştükleri zaman bile,
Apayrı özel, apayrı güzel.
Bakışarak gönül vermedik yalnızlıklara
Yüreğinden kopmadık sevdanın.
Karakışlar vız gelir bana,
Ellerimi tuttuğu an.
Nefesim donduğunda,
Onun ılık nefesi canımı ısıtır.
Tadabileceğim zevkler hep onunla.
Ne iğde çiçeklerinin kokusu,
Ne çiğdemler kadar dağlara sevdalı bir yürek,
Benim babam, canımıza göğüs geren bir siper.
Onu seyretmek,
Onun gibi düşünmek,
Varlığındaki yalın koku,
Misler, amberler.
Kucağında olmak ne büyük sıcaklık.
Burnumda tüter başlarsa ayrılık.
Tepenin eteklerinde, vadideki evimiz.
Bir can, bir tarih, bir çınar,
Bizimle bir olur, bizimle yanar.
Yüreğim sıkıştığında onun yüreği,
Gözlerim buğulandığında onun gözü,
Ruhum daraldığında onun ruhu,
Özümle yanar, canım babam.
Sevgiye kanat açıp ısıtır.
Ayrılık ateşi düşerse kor bedenlere,
Buz kesilir seni inleyen diller,
Kaskatı şubat ayazlarını çeker hatırlar.
Rüzgarlar gelip fırtınalar yaşanırsa,

Babaların değerini ancak evlatları anlar.
Boğazıma düğümlenen elbette yaşanan yıllar,
Yılları hatırlayan o açık, o boş kollar,
Dökülen yaşlar, yüreğe dolup taşan ataşlar,
İnsanı içinden, insanı özünden haşlar.
Varlığına da, yokluğuna da,
Bir ayrı sevda ateşi yanar.
Canına can olduğum ey demir adam...