Demincek... Şiiri - Tülay Sustam

koca kömürlük odun ve kömürle doluydu
beni bütün bir kış idare eder diyordum
demincek biri çaldı evimin kapısını
bacanız tütüyor, ben üşüyorum dedi.
kömürlükte ne varsa hepsini verdim.
ben soğukta kaldım olsun alışkınım...

koca mutfağımda buzdolabım ağzına kadar doluydu
bu akşam ne yapsam da yesem diyordum
demincek biri çaldı evimin kapısını
pencerenizden yemek kokusu geldi çok açım dedi
buzdolabında ne varsa hepsini verdim
ben yavan ekmek yedim, açlığa dayanırım...

koca bir yüreğim vardı aşkla, dostlukla doluydu
ne kadar şanslıyım diyordum her akşam şükrediyordum
demincek biri çaldı yüreğimin kapısını
'en güzel aşk ve en iyi dostlar sizdeymiş
ben çok yalnızım bir dostunuzu benimle paylaşır mısınız? ' dedi
ben ne aşkımı kimseyle paylaşırım ne de dostumu dedim
boynunu bükerek yüzüm yok sizden bir şey daha istemeye
ama demincek iki kere kapınızı çaldım
beni üşümekten ve açlıktan kurtardınız dedi...

gülümsedim ve dedim ki...
siz de benim bir dostum olabilirsiniz yalnız kalmazsınız
başka bir şey veremem size demincek her şeyi verdim
ben ancak elimde olanları veririm yüreğimdekileri değil.
onlar yüreğimde olduğu için ben üşümem, ben acıkmam.

(Canımdan çok sevdiğim anneme,babama ve kardeşlerime....
ne yazsam az gelecek biliyorum ama sizin parçanız olmak bana yetiyor.)